Binnenkort verschijnt mijn dertiende misdaadroman. “Lonely Boy” Het verschijnen van een nieuw boek is voor mij inmiddels tot een jaarlijks terugkerende traditie gaan behoren. Je zou denken dat een dergelijk feit na dertien keer nauwelijks meer voor opwinding zorgt. Maar geloof me, niets is minder waar. Sterker nog. Ik heb me nog niet eerder zo opgewonden gevoeld. Hoewel ik me iedere keer weer voorneem me niet gek te laten maken en de lancering in alle rust over me heen te laten komen, blijkt telkens dat ik hierin jammerlijk faal. Ik kan daar niets aan doen. Het blijft een sensatie. Het wil maar niet “gewoon” worden. Zelfs na de dertiende weten vragen als: hoe wordt het ontvangen, en wat gaan mijn lezers er van vinden, mij uit mijn slaap te houden. Tijdens het schrijfproces ben ik daar geen seconde mee bezig, maar eenmaal gedrukt en in boekvorm op de markt gebracht, begin ik me met dat soort vragen bezig te houden. Te laat? Ik denk het niet. Het zou niet goed zijn tijdens het schrijven mijn hoofd over dergelijke vraagstukken te breken. Dat zou alleen maar tot verkramping leiden, met als resultaat dat ik geen letter meer op papier zou krijgen. Bovendien is het niet mijn bedoeling de lezer naar de mond te schrijven. Maar dan werpt zich onherroepelijk de vraag weer op waarom ik de slaap maar niet kan vatten. Waarom ik zo onrustig blijf woelen. Na dertien keer mag je toch een keer verwachten dat er zoveel vertrouwen in eigen kunnen is dat je met een gerust gevoel kan gaan slapen. Of zit het hem dan toch in het getal? Het vermaledijde getal dertien dat te boek staat als een ongeluksgetal en me onbewust nóg nerveuzer weet te maken dan in voorgaande jaren al het geval was? Hoewel ik het lot meerdere keren in mijn leven zonder kwalijke gevolgen wist te tarten door onder een ladder door te lopen, de zwarte kat alle tijd te gunnen mijn pad te kruisen, zonder enige angst op vrijdag de dertiende op het vliegtuig durfde te stappen, en onbevreesd de dertiende als trouwdatum te kiezen, voel ik nu toch een lichtelijke paniek bij de gedachte dat het lot me eindelijk bij de lurven gaat grijpen. Ondanks mijn overtuiging met Lonely boy een goed boek te hebben geschreven. Spannend, ontroerend en verrassend. Misschien zelfs wel beter dan ooit. Feitelijk is mijn vrees dus ongegrond, weet ik mezelf uiteindelijk gerust te stellen. En mochten er desondanks critici zijn die daar anders over denken kan ik ze altijd nog naar het lot verwijzen. Na deze geruststellende gedachte haal ik opgelucht adem en val weldra in een diepe slaap, om vervolgens de mooiste droom uit mijn leven te beleven…
Lees hier de eerder verschenen blogs van de Ellessy-auteurs