| Boek | Leesfragment | Interview | Recensies | Meer |
Leesfragment
Dan verlicht een felle flits het donkergrijze, dreigende uitspansel en lijkt de hemel met een serie krakende staccatoklappen uiteen te scheuren. Nog geen seconde later barst een hoosbui in al zijn hevigheid los. Mellifera, midden boven het heideveld, ver weg van enige beschutting, krijgt de volle laag. In een trage spiraal stort ze naar beneden, de gele stip op haar rug lijkt de ronddraaiende beweging te accentueren. Tijdens haar val probeert ze wanhopig uit alle macht haar vleugels te gebruiken, maar het lukt haar simpelweg niet meer de vliegbeweging in te zetten.
Haar kleine lijfje stuitert op de scherpe stekels van braamtakken. Haar pantser van chitine beschermt haar gelukkig goed, maar de onbeschermde lichaamsdelen staan bloot aan de vernietigende krachten van de doornen. De top van haar linkervleugel blijft haken, scheurt krakend los. Een vlammende pijn schiet door haar linkeroog! Een akelig droge knap en haar linkermiddenpoot breekt volledig af! Verdoofd door de klap, belandt Mell nu in het gras naast de braamstruik.
‘Nasanov!’ Mell dacht dat ze de naam van haar vriend uitgilde maar hoort niet meer dan een fluistering, zachter dan het geluid van de gestaag vallende regen, zachter nog dan het ruisen van de wind in de verte. Nasanov.
Ze wist nu dat ze niet hardop gesproken had. Nasanov was in haar hoofd met een verblindend verzengend licht, alsof de hele wereld ineens van fel prachtig zonlicht was vervuld.
Meer was er niet.
Na geruime tijd komt ze bij uit haar bewusteloosheid. Geradbraakt, kapot, bijna dood en met pijn die met geen pen is te beschrijven, ligt ze daar. Het eerste wat ze merkt is dat de regen is opgehouden. Een geluk bij een afschuwelijk ongeluk. Een waterig zonnetje verwarmt haar zo gepijnigde lichaam. De nog warme aarde verdampt het verse regenvocht. Mistige flarden rijzen op uit het gras.
Haar toch al selectief ziende ogen geven haar niet het beeld dat ze verwacht. Minstens de helft van het mozaïek van de bijna zevenduizend minuscule afzonderlijke ogen in haar linkerfacetoog, is beschadigd! Als ze geschrokken haar poten naar haar hoofd wil brengen om aan haar oog te voelen, merkt ze dat er iets niet klopt. Verwonderd beweegt ze haar poten, en dan dringt opeens letterlijk, de pijnlijke waarheid tot haar door. Ze gilt het uit als ze kijkt naar de diepe wond in haar zijde. Daar, waar ooit haar middenpoot zat, zit nu een gapend gat. Ze blijft gillen tot ze weer in de zalige wattige leegte van bewusteloosheid wegzakt …