Keuzes
Ik zie ze lopen langs de stranden rondom Taghazout, surfers tijdens het laagseizoen in Marokko. Tientallen jonge waaghalzen die bruisen van de energie. Zorgeloos en een tikje brutaal, maar vooral zorgeloos kijken ze om zich heen, voordat ze op hun boards verdwijnen richting horizon. Alleen daarom al benijd ik ze, vanuit de verte weliswaar, maar ik benijd ze wel. Omdat ik uit ervaring weet, dat wanneer ik op de surfplank sta en meegevoerd word door de kracht van de omslaande golven, er inderdaad geen problemen meer bestaan.
De wereld in al zijn banaliteit lijkt een andere planeet, ver weg in een ander universum. Surfen of beter gezegd golfsurfen is wat dat betreft een magisch ontsnappingsserum uit de dagelijkse realiteit en kleine doses ervan zijn al snel niet meer toereikend. Pure verslaving dus, en een gezonde.
Ik kan het weten want ik ben zelf een sportfreak, heb als gevolg geen buikje, ook geen beginnende, ben groot van postuur en met mijn 40 jaar nog altijd in staat om een wasmachine de trap op te krijgen zonder me een breuk te tillen. Tenminste, zo houd ik mezelf voor. Ik hink-stap-spring momenteel rond met een geblesseerde enkel omdat ik in een vlaag van vervroegde midlife crisis aan de Krav Maga (lees: zelfverdediging) ben gegaan. Drie keer per week maar liefst, op eigen initiatief en zonder doktersrecept.
Daarbij heb ik de laatste jaren steeds vaker pijn in mijn onderrug, nek en schouders, onderhand zo chronisch dat ik niet beter meer weet. Ik loop er zelfs naar -kop vooruit/holle rug, de ikwerkopkantoor klassieker- heb daardoor spontaan dezelfde houding als eerder genoemde surfers maar dan zonder plank onder mijn oksel.
Gisteren bood zich dan eindelijk de eerste gelegenheid aan en lagen mijn dochter en ik in zee. Beiden op een beginners surfplank, en lieten we ons op kabbelende golfjes telkens weer aan land spoelen. Het was meer verzuipen dan surfen, onze geïmproviseerde wetsuits niet meer dan symbolisch, aangezien het water overal naar binnen lekte. De verkoper van de surfshop had ons wat dat betreft goed ingeschat, en ons met een zelfvoldane glimlach zijn goedkoopste spullen verhuurd.
Het maakte ons echter niet uit. Terwijl de hordes jonge surfers een paar meter verderop met de nodige bravoure haantje de voorste speelden en de golven met stijl versloegen, dreven wij schuimend maar proestend van het lachen aan land. Daar aangespoeld makeerden met een paar simpele strepen in het zand onze verbondenheid: een hart met een dubbele pijl, waarop op slag al mijn opgebouwde frustratie verdween. Geen vertekend zelfbeeld meer van een jonge halfgod met een licht wijkende haargrens, maar van een ‘gebroken’ vader die weerbaarder en stoutmoediger is dan ooit, die puur in het leven staat, uit liefde voor zichzelf en voor zijn gezin.
Lees hier de eerder verschenen blogs van de Ellessy-auteurs