Familiegeheimen

Leesfragment

‘Is daar iemand?’
Antoinette verstijfde. Die stem…
Maar ze vermande zich en antwoordde kalm: ‘Ja, hier. Ik ben via de keukendeur binnengekomen, want er reageerde niemand op de bel.’
De gestalte was nu de trap af en liep door de donkere gang haar richting uit. Hij reikte naar een plek op de muur achter haar en plotseling baadde de gang in een zee van licht.
Zijn gezicht was akelig dichtbij. Ze had niet gedacht hem ooit nog te zien en dan zeker niet onder deze omstandigheden. Hij was lang en omdat hij zo dichtbij stond, moest ze haar hoofd in haar nek leggen om hem aan te kijken.
Ze zag aan zijn gezicht dat hij haar ook herkende. Hij vloekte hartgrondig en deed een stap achteruit.
‘Wat doe jij hier?’
‘Ik ben de kok van de familie Richardsen.’ Haar stem klonk rustiger dan ze zich voelde. ‘En wat doe jij hier?’
‘Kok? Jij? Je kon vroeger nog geen ei koken.’
‘Ik heb bijgeleerd.’
‘Dat hoop ik dan maar. Het lijkt mij geen gemakkelijke klus, koken voor zo’n grote groep mensen.’
‘Daar ben ik aan gewend. Ik heb de afgelopen twee jaar in een restaurant gewerkt en daarvoor werkte ik in de keuken van het ziekenhuis.’
‘Dat is heel wat anders dan het kantoorwerk dat je vroeger deed.’
‘Dat klopt.’
Ze keek hem aan. Hij was ouder geworden, maar nog steeds dezelfde. Die ruige uitstraling en die intens grijze ogen. Ze had hem altijd erg aantrekkelijk gevonden. En tot haar ergernis vond ze dat nog steeds. Dat was ook het probleem niet geweest waarop hun huwelijk stuk was gelopen. Ze duwde de herinneringen die naar bovenkwamen weg en vervolgde kalm: ‘Na onze scheiding heb ik me om laten scholen. Ik wilde iets anders.’
‘Mevrouw Richardsen vertelde dat er een kok kwam die de kneepjes van het vak heeft geleerd van één van de bekendste koks van Nederland.’ Het klonk alsof hij betwijfelde dat zij die kok kon zijn.
Haar stem klonk ijzig kalm, maar ze voelde de drift in zich opborrelen.
‘Dat is waar.’
‘Die man neemt niet de eerste de beste aan in zijn keuken.’
‘Ik was ook niet de eerste. Maar wel één van de beste.’
Hij zweeg, maar lachte een beetje smalend.
Ze werd kwaad, maar beheerste zich en ging recht voor hem staan.
‘Het kan mij helemaal niet schelen of je me gelooft of niet, Ronald van Wildhoven, maar waag het niet me zwart te maken bij mijn werkgevers en mijn referenties in twijfel te trekken. Vraag ze na als je twijfelt, maar bemoei je er verder niet mee. Ik vind trouwens niet dat je er iets mee te maken hebt.’