De bloei

Leesfragment

Inwendig juichte Lex. Het Atlanta Hotel en Le Chevalier waren nu van hém! Hij was eigenaar van twee gerenommeerde horecabedrijven. En zijn bankrekening had er niet onder geleden: er stond nog een aanzienlijk bedrag op. Voordat ze naar de notaris reden, had hij Thérèse op de hoogte gebracht: ‘We zijn straks eigenaars van twéé restaurants en een hotel!’ Ze nam het nieuws nogal gelijkmoedig op, maar vroeg bezorgd: ‘Neem je niet te veel hooi op je vork, Alex? En hoe zit het met het geld?’
Ietwat geïrriteerd antwoordde hij: ‘Ik weet wat ik doe en het is heus verantwoord, geloof dat nou maar.’ Thérèse zweeg.
Ze vierden de overname gedrieën met champagne en een feestelijke lunch in Le Chevalier. De vorige avond in De Molen was ook heel gezellig geweest. Willem had Thérèse gelukgewenst met haar restaurant en liet chef-kok Danny aan de tafel komen om hem te complimenteren met zijn kookkunst.
Ook toen ze in Le Chevalier zaten, kwam hij nog terug op De Molen. ‘Een beetje jaloers ben ik wel op de locatie en het pand. ‘Waar vind je zoiets unieks, behalve in Nederland?’
‘Zijn er in Spanje dan geen molens?’ vroeg Thérèse.
‘O ja, massa’s. In de regio La Mancha staan ze zij aan zij. Je weet wel, waar Don Quijote uit het boek van Cervantes tegen hen ten strijde trok, in de overtuiging dat hij tegen ridders ging vechten. Alleen: die molens zijn veel kleiner dan zo’n graanmolen hier en veel soberder, met doorgaans alleen maar een deur, een raam en bovenaan kleine kijkgaten rondom. Daar heb je geen drie verdiepingen en geen omloop waar jullie met mooi weer drankjes serveren.’
Thérèse was blij met de lovende woorden van Willem en trots op wat ze had bereikt met De Molen, die ouderwets en een beetje afgeleefd was toen Lex hem overnam. ‘Het is een lot uit de loterij’, gaf ze toe.
‘En we moeten eens uitgebreid over die keuken van jou praten’, vulde Lex aan. ‘Ik zie wel iets in die tapas. Dan halen we mijn chef Robbert erbij.’
‘Ja, ik zou Danny daar ook graag bij hebben’, zei Thérèse. ‘Daar kunnen onze koks vast nog wel iets van opsteken.’
‘Vind ik prima’, vond Willem. ‘Maar dat moet dan wel morgenavond. Overmorgen vertrek ik weer naar Spanje. Ik heb heimwee naar de zon en naar El Cazador!’
‘Je vertrekt straks met een hotel-restaurant minder’, zei Thérèse zacht. Willem keek even peinzend voor zich uit, maar dan lachte hij weer: ‘En een zorg minder.’