Tweede keus

Leesfragment

Het was even een rustig moment bij de kassa. Jorien kon het wel alleen af. Merel ging de vakkenvullers helpen met het bijvullen van de schappen. Ze nam de verzorgingsartikelen voor haar rekening en zat gebukt voor het schap.
Achter haar schraapte iemand zijn keel en vroeg op die manier om aandacht. Ze draaide haar hoofd om en vroeg vriendelijk: ‘Kan ik u ergens mee helpen?’ Op het moment dat ze haar ogen opsloeg naar de klant, zag ze pas dat het de vrachtwagenchauffeur van een paar avonden geleden was. Om zich niet nog kleiner te voelen, stond ze snel op. Ze keek hem strak aan.
‘Hé, jij bent dat juffie met die zelfmoordneigingen,’ antwoordde de man vrolijk. Hij keek op haar naamplaatje. ‘Merel, leuke naam. Past goed bij je. Je haar en je ogen zijn haast net zo zwart als die van een merel. Kun je ook zo mooi fluiten?’
Dat grapje had ze in haar leven al meer dan genoeg gehoord en had inmiddels een meterslange baard. Ze keek hem dan ook met een geïrriteerde blik aan. Door het ongeluk dat Wesley was overkomen had ze niet veel op met roekeloze chauffeurs. Zeker niet als ze gedronken hadden. In die categorie had ze hem direct al geplaatst: roekeloos. Te hard en onoplettend rijden. En dan nog wel met zo’n bakbeest van een vrachtwagen. Daarmee reed je zo een huis binnen.
Het was moeilijk om vriendelijk tegen hem te blijven op dit moment, ook al kwam Hans, haar baas, nu juist deze gang in gelopen en keek hij naar haar.
Je altijd professioneel gedragen, zelfs bij klanten aan wie je een hekel hebt, hield ze zichzelf voor. Ze forceerde een glimlach op haar gezicht, ook al bereikte die haar ogen niet.
‘Ik ben op zoek naar de scheerzeep.’ Hij streek met zijn hand veelzeggend over zijn kin, wat een raspend geluid veroorzaakte.
‘Die staat hier, meneer,’ wees Merel.
‘Je bent een stuk vriendelijker dan een paar dagen geleden. Betekent dat dat je erachter bent dat je zelf beter had moeten uitkijken?’
‘Absoluut niet,’ beet ze hem toe en ze draaide zich zo dat Hans alleen haar rug zou zien. ‘Mijn baas staat net naar ons te kijken. Het is nu eenmaal bedrijfsbeleid dat we te allen tijde vriendelijk blijven tegen de klanten. Hoe vervelend ze ook zijn.’
Hij lachte vrolijk. ‘Zo vervelend ben ik toch niet?’
‘Niet iedereen hoeft die mening te delen,’ mompelde ze en ze draaide zich om zodat ze verder kon gaan met haar werk.