Bianca van Strien
ISBN 978-90-8660-254-4
Prijs €
Aantal pagina’s
Verschenen 15-05-2014
Tijdens de vakantie van haar ouders, besluit Svenja dat ze een poosje op haar ouderlijk huis kan passen. Hoofdzakelijk zoekt ze de eenzaamheid om er over na te denken of ze haar relatie met haar niet trouwe vriend, Frank, wil voortzetten. Ze wordt bij het nadenken toch wat afgeleid door Gijs, haar vroegere buurjongen, die na het stuklopen van zijn huwelijk ook tijdelijk in het huis van zíjn ouders woont. Natuurlijk kennen ze elkaar van vroeger maar Svenja kan zich er niet aan herinneren, dat ze hem ooit eerder zo aantrekkelijk heeft gevonden en alleen zijn is ook niet alles...
Svenja Berger baalde er behoorlijk van dat ze haar auto niet op de normale parkeerplaats kon neerzetten omdat er een knalgele Volkswagenbus op dat plekje stond. Ze kwam net terug van boodschappen doen en ze had een paar zware tassen in de kofferbak van haar auto staan en nu moest ze verder lopen dan normaal gesproken nodig was. Ze slaakte een diepe zucht, zette haar auto op een andere parkeerplaats en haalde er twee tassen uit. Ze waren vrij zwaar, maar natuurlijk kon ze ze dat stukje best tillen.
Pas toen ze Gijs de Heus ontdekte werd haar duidelijk dat het de Volkswagenbus van haar buurjongen was die in de weg stond. Nou ja, haar buurjongen: hij was inmiddels ook allang volwassen en getrouwd en woonde al jaren niet meer in het huis van zijn ouders, net als zij. Nu ze hem toch zag...
‘Ik heb een pakje voor je ouders,’ riep ze tegen zijn rug, terwijl ze met haar boodschappen aan Gijs en zijn auto voorbij liep. Het ging net.
‘Oh hoi, Svenja,’ reageerde hij en hij knikte om te laten zien, dat hij haar woorden had begrepen en glimlachte toen wat ongemakkelijk, tenslotte had hij zijn busje op haar parkeerplaats gezet. ‘Sorry, ik zet hem zo weg.’
‘Is wel goed, joh,’ zei ze. Tot haar verbazing vond ze het ook echt niet meer zo erg nu ze wist dat het zijn auto was. ‘Ik breng je het pakje even.’
Svenja liep verder naar de voordeur, zette haar tassen neer en hoopte dat ze overeind zouden blijven staan in die tijd die ze nodig had om haar sleutel weer te vinden en de deur open te duwen. Het pakje voor de familie de Heus stond op het kastje in de gang. Snel bracht ze haar boodschappen naar de keuken en nam het pakje van het kastje. Gijs was haar achterna gekomen naar het huis en wachtte in de deuropening. Toen ze dat ontdekte ontmoetten hun ogen elkaar. De zijnen straalden grijs en ze moest naar hem opkijken toen hij vlak voor haar stond. De stralende blik kon ze niet ontwijken en ze werd er diep door in haar ziel geraakt. Ook hij bleef een momentje sprakeloos en ze zag hem een keer diep ademhalen en ze vroeg zich af waarom ze het ineens zo warm had dat ze ervan bloosde…
Interview met Bianca van Strien
1. Buren is een liefdesroman. Lees je dit genre zelf ook het liefst, of lees je in je vrije tijd juist graag andere genres? Welke auteurs bewonder je?
Ja, ik lees het allerliefst liefdesromans. Vroeger las ik alle Harlequin Love-Affair en Intiemromans, in die tijd waren die erg populair. Ik verzamelde ze toen ook. Nu lees ik graag boeken van collega’s en vooral José Vriens en Gerda van Wageningen bewonder ik erg, vooral ook omdat ze zo veel schrijven. Het lijkt me heerlijk om altijd ideeën te hebben, en dan ook de discipline om door te schrijven.
2. Je hebt van je hobby, schrijven, je werk weten te maken. Had je anders van je andere grote hobby, paarden, je werk gemaakt?
Nee, dat denk ik toch niet. Doordat ik in Duitsland ben gaan wonen, liep alles anders dan gedacht en helaas doe ik helemaal niets meer met paarden. Het is gelukkig niet zo dat ik me verveel. Als ik er even tijd voor kan vinden, ga ik graag met vrienden geocachen en ben ik met muziek bezig.
3. Wat maakt naar jouw mening een boek tot een goed boek? Welke ingrediënten moeten erin zitten?
Het verhaal moet me natuurlijk vast blijven houden, ook al is al duidelijk dat het paar uiteindelijk bij elkaar komt. Ik moet kunnen begrijpen waarom iemand doet wat hij of zij doet (waardoor het paar niet meteen bij elkaar komt).
4. Hoe ben je tot het verhaal van ‘Buren’ gekomen? Haal je je inspiratie uit je omgeving in Duitsland, of verkrijg je die op een andere manier?
Inspiratie kan ik overal vandaan halen. Het maakt in principe niet zo veel uit in welk land dat net is. Ik denk zelfs dat het land niet zo’n hele grote rol speelt. Eerlijk gezegd kan ik me niet eens herinneren waar ik de inspiratie voor het begin van Buren vandaan haalde. Nadat ik na een jaar de beginscène weer tegen gekomen ben –ik heb een map in mijn computer, waar ieder klein ideetje wordt opgeslagen– ben ik begonnen met schrijven en ging het best snel.
5. Je woont al heel wat jaar in Duitsland. Is het niet lastig om in het Nederlands te schrijven, of verlopen je gedachten eigenlijk niet in het Duits?
Ja, ik denk wel veel in het Duits, maar het schrijven in het Nederlands lukt meestal nog wel goed. De laatste tijd heb ik alleen wel vastgesteld dat het moeilijker wordt. Zelfs al heb ik in een Nederlandse tekst nog geen Duitse woorden geschreven (behalve ‘überhaupt’, dat woord wordt in Nederland vaker gebruikt dan in het Duits) blijkt soms de zinsopbouw wat te haperen en merk ik dat ik ‘nieuwe uitdrukkingen’ niet ken. Dat vind ik heel vervelend en ik hoop altijd dat ik het nog ontdek, of dat anders de redactrice dat doet, vóórdat het boek wordt gedrukt. Ik kijk veel naar de televisiezender BVN en hoop zo tenminste nog een beetje op de hoogte te blijven van het leven in Nederland en van de taal.
6. Heb je al ideeën voor een volgend boek? En kun je daar al iets over verklappen?
Het idee voor het volgende boek staat al en ik ben er druk mee bezig. Het is weer een liefdesroman en het gaat een beetje over de plannen die je maakt wanneer je nog jong bent, en wat er van terechtkomt als het in het leven toch een beetje anders loopt, en je ineens bijna veertig bent. Toch is het volgende boek niet gebaseerd op mijn eigen leven…
Interview door Hebban
In Buren past Svenja tijdens de vakantie van haar ouders op haar ouderlijk huis op. Ze zoekt de eenzaamheid om te bedenken of ze haar relatie met haar ontrouwe vriend Frank wil voortzetten. Bij het nadenken wordt ze afgeleid door Gijs, haar vroegere buurjongen, die na het stuklopen van zijn huwelijk ook tijdelijk in het huis van zíjn ouders woont. Svenja kan zich niet herinneren hem eerder zo aantrekkelijk te hebben gevonden…
Buren is een liefdesroman; het genre dat de schrijfster zelf ook het liefst leest. Ze bewondert collega’s José Vriens en Gerda van Wageningen, vooral ook omdat ze zo veel schrijven. Van Strien zegt hierover: ‘Het lijkt me heerlijk om altijd ideeën te hebben, en dan ook de discipline om door te schrijven.’ Maar die ideeën moeten dan natuurlijk wel goed zijn. Een boek wordt volgens Bianca een goed boek als het verhaal je vast kan blijven houden, ook al is al duidelijk dat bijvoorbeeld het paar uiteindelijk bij elkaar komt. Bovendien: ‘Ik moet kunnen begrijpen waarom iemand doet wat hij of zij doet (of waarom het paar niet meteen bij elkaar komt).’
Ondanks dat ze al heel wat jaren in Duitsland woont en ze veel in het Duits denkt, lukt het schrijven in het Nederlands meestal nog goed. Maar: ‘De laatste tijd heb ik wel vastgesteld dat het moeilijker wordt. Dan blijkt de zinsopbouw wat te haperen, of ken ik nieuwe uitdrukkingen niet. Heel vervelend. Ik hoop altijd dat ik het nog ontdek, of dat anders de redactrice dat doet, vóórdat het boek wordt gedrukt. Ik kijk veel naar de televisiezender BVN en hoop zo nog een beetje op de hoogte te blijven van Nederland en het Nederlands.’
Of er al iets gezegd kan worden over een volgend boek? Jazeker. ‘Het volgende boek staat al en ik ben er druk mee bezig. Het is weer een liefdesroman en het gaat over de plannen die je maakt wanneer je nog jong bent, en wat er van terechtkomt als het in het leven toch een beetje anders loopt, en je ineens bijna veertig bent. Toch is het volgende boek niet gebaseerd op mijn eigen leven.’
Interview door VBnow
Stel jezelf eens voor:
Ik ben Bianca van Strien, woon sinds 24 jaar in Duitsland en schrijf Nederlandse liefdesromans, die bij uitgeverij Ellessy in de relaxreeks verschijnen. Inmiddels zijn er acht romans verschenen en boek nummer negen verschijnt binnenkort.
Wilde je altijd al schrijver worden?
Ja, eigenlijk wel. Natuurlijk had ik nooit gedacht dat ik ooit echt een boek zou uitgeven, maar ik heb sinds ik kan schrijven, altijd verhalen geschreven. Ooit , als kind, heb ik eens naar uitgeverij Kluitman geschreven om te vragen of ze mijn boek wilden uitgeven. Ze schreven me toen heel lief terug dat ik het misschien nog eens moest proberen als ik wat ouder was…
Hoe ben je ontdekt als schrijver?
Naar aanleiding van een cursus heb ik jaren geleden eens geprobeerd een verhaal te laten uitgeven, maar dat liep op niets uit en ik heb het een poosje opgegeven, toen kwam ik in het internet op de verhalensite terecht en daar heb ik in de loop van de tijd een aantal van mijn verhalen opgezet en die kwamen toch wel goed aan, waardoor ik weer wat moed kreeg en ik op een gegeven moment mijn verhalen naar verschillende uitgevers gestuurd en uitgeverij Ellessy zag iets in mijn boek “Een nieuwe kans” en zo is het gekomen dat er regelmatig liefdesromans van mij verschijnen bij deze Uitgeverij in de Relax reeks.
Hoe ziet je werkdag eruit?
Mijn lievelingswerkdag ziet er zo uit: om negen uur schrijven, tot een uur of twaalf, dan in de fysiotherapiepraktijk van mijn man het bureauwerk doen. Weer schrijven tot ik het eten moet gaan voorbereiden. Helaas loopt het meestal anders en komt er vaak iets tussen, wat het werk in de praktijk betreft, maar ook omdat ik me nogal eens door andere dingen laat afleiden. Toch probeer ik iedere dag enkele uren aan het schrijven en wat daar zo bij hoort, te besteden.
Zijn er punten die je minder leuk vind in dit werk?
Ik vind het redigeerwerk kort voor het verhaal naar de drukker kan, niet zo heel leuk. Ik heb het verhaal dan al zo’n beetje losgelaten en ben ook inmiddels met iets heel anders bezig, maar het moet gebeuren en na de eerste aarzelingen, is het toch ook wel weer fijn om met het boek bezig te zijn. Je ziet het dan ook vaak een beetje anders en het is verrassend wat er dan nog allemaal te veranderen is…
Heb je vaste schrijfrituelen?
Nee, eigenlijk niet. Ik probeer het wel, omdat ik dan misschien wat minder chaotisch zou werken, maar tot nu toe is nog een enkel ritueel langer dan één boek doorgegaan. Of misschien is het wel een ritueel bij ieder boek een ander ritueel te hebben…
Welke opleiding(en) heb je gevolgd?
Ik heb de lagere landbouwschool gedaan. Echt een hele leuke opleiding, waar ik, achteraf gezien dan, niet zo veel aan gehad heb. Ik ben twee jaar naar de MEAO gegaan, maar ben toen halve dagen bij een vertaler gaan werken en in 1990 naar Duitsland verhuisd, daar heb ik wel in verschillende richtingen cursussen gevolgd, o.a. Bachbloesemconsulent, wat heel leuk is. Oh ja, ik heb drie keer examen in schrijfmachineschrijven gedaan, (Landbouwschool, MEAO en in Duitsland voor het Arbeidsbureau) daarvan kan ik dus echt zeggen dat ik dat kan.
Feestbeest of studiebol?
Varieert.
Wat wilde je vroeger worden?
Schrijfster, iets met dieren of kinderen.
Wie zijn jouw favoriete schrijvers?
S.E. Hinton. Nederlandstalige liefdesromans lees ik erg graag.
Waar haal je inspiratie vandaan voor je boeken?
Overal. Het kan zijn dat iemand iets tegen iemand zegt, waardoor een heel verhaal in mijn hoofd ontstaat. Uit dromen heb ik ook al ideeën opgedaan. Eigenlijk komt de inspiratie hoofdzakelijk door naar mensen te kijken.
Wat kunnen lezers van jouw boeken leren?
Misschien even de stress van alle dag los te laten. Mijn boeken zijn niet echt gedacht om iets te leren, meer om te ontspannen.
Richt je je specifiek op een doelgroep tijdens het schrijven?
Nee, ik schrijf het verhaal zoals het geschreven wil worden. Ik hoop dan dat er mensen zijn die het graag willen lezen. Ik heb wel gemerkt, dat doordat ik zelf ouder word, mijn hoofdfiguren dat ook worden en misschien daardoor ook de doelgroep iets veranderd.
Waar kwam de inspiratie voor Zoeken naar antwoorden vandaan en hoe reageerden de lezers op dit boek?
Een droom. Op een ochtend werd ik wakker en had een verhaal in mijn hoofd. Ik ben meteen gaan schrijven en toen was dit boek relatief snel klaar. Op dit boek heb ik leuke reacties gehad.
Buren is vanaf mei verkrijgbaar. Staan er nog meer boeken op de planning? Zo ja welke?
“Punt nummer vier” (werktitel), verschijnt vermoedelijk in het voorjaar van 2015. Daar ben ik dus nu mee bezig.
Vind je dat je een opleiding nodig hebt om schrijver te worden?
Nee, ik denk niet dat je een echt opleiding nodig hebt. Toch zijn schrijfcursussen heel leuk om te doen.
Kun je rondkomen van het schrijven alleen of zijn er nevenactiviteiten die je moet doen om brood op de plank te krijgen?
Nee, van het schrijven alleen kan ik niet rondkomen.
Wat zijn je hobby’s?
Ik maak graag muziek (zing in een koor, speel gitaar en speel blokfluit in een ensemble) en ik ga heel erg graag geocachen.
Wat doe je over 10 jaar ?
Ik hoop nog steeds veel schrijven.
Heb je een relatie(kinderen)?
Ben getrouwd, heb geen kinderen.
Ben je (bij)gelovig?
Nee.
Je gaat nooit de deur uit zonder……?
Telefoon, portemonnee, sleutels.
Heb je tips voor aankomende schrijvers?
Gewoon veel schrijven en uiteindelijk de moed bij elkaar schrapen om een uitgever te zoeken.
Bibliografie:
Een nieuwe kans, 2008
Een moeilijke Start, 2009
Verleden in de weg, 2010
Muziek voor Eva, 2011
Schaduwen en chocolademelk, 2012
Vakantielief en –leed, 2012
Zoeken naar antwoorden, 2013
Fulltime tante, 2013
Buren, 2014
Recensie door Boekenbijlage
Svenja maakt een einde aan haar relatie met Frank. Bij gebrek aan woonruimte trekt zij tijdelijk in bij haar ouders. Groot is haar verrassing, als bij de buren hetzelfde aan de hand blijkt te zijn. Vroegere buurjongen Gijs wil scheiden van zijn vrouw en woont ook weer in zijn ouderlijk huis. Svenja en Gijs kennen elkaar al hun hele leven, maar Gijs trok altijd meer op met het zusje van Svenja. Nu ze elkaar terug zien, slaat de vonk echter snel en onverwachts over. Er zijn nog een aantal obstakels te overwinnen, maar dan staat niets hun geluk in de weg.
Maar dan slaat het noodlot toe…
Bianca van Strien heeft een gemakkelijk leesbare schrijfstijl. Geen ingewikkelde zinnen of moeilijke woorden, maar vlot taalgebruik. Omdat het ook nog eens een dun boek is, lees je het binnen een paar uur uit.
Buren wordt getypeerd als ‘relax-roman’. En dat is het zeker. Niet te veel diepgang, dus verstand op nul en lezen. Prima leesvoer voor een middag in de ligstoel bij het zwembad of languit op de bank op een druilerige middag. Het verhaal wordt soepel verteld, maar zo af en toe verloopt het naar mijn idee iets te soepel. De uitkomst is meteen vanaf het begin duidelijk, maar wordt via een omweggetje bereikt. Wat mij betreft had die omweg nog wel een stukje langer of ingewikkelder mogen zijn. Meer wendingen in het verhaal of een tikkeltje meer spanning waren het boek ten goede gekomen.
De cover past prima bij de sfeer van Buren. Een mooie jonge vrouw, die met een wijntje in haar hand voor een landelijke achtergrond staat. Het deed mij denken aan ‘Boer zoekt vrouw’. Hoewel het toneel van het verhaal geen boerderij is, passen beiden qua sfeer wel bij elkaar. De titel is natuurlijk ook duidelijk te linken aan de inhoud van het boek.
De personages worden niet breed uitgewerkt. Daar is in een dun boek ook weinig ruimte voor en het is ook niet nodig voor dit type verhaal. Daarnaast spelen bepaalde personen ook een rol in het vorige boek van Bianca van Strien, dus misschien weten de lezers van beide boeken iets meer van de personen dan ik, die alleen dit deel las.
Al met al bezorgt Buren een paar uurtjes ontspannen leesplezier aan wie op zoek is naar een recht-toe-recht-aan liefdesverhaal zonder ingewikkelde toestanden of diepgang.
Geschreven door Monique Dijkgraaf
Recensie door Boekensalon
Eenvoudig verteld verhaal over Svenja en Gijs. Ooit waren zij buren, maar hun wegen splitsten zich toen zij volwassen werden en het huis verlieten. Jaren later, als hun relaties zijn stukgelopen, keren zij terug naar het ouderlijk huis om daar weer tijdelijk te gaan wonen. De liefde bloeit snel op en voelt heel vertrouwd. Alles lijkt goed te gaan, maar dan slaat het noodlot toe. Ongecompliceerde roman voor jonge mensen over de keuzes die zij moeten maken. In Fulltime tante maakten lezers al kennis met de werkomgeving van Svenja. De auteur woont in Duitsland en heeft negen romans op haar naam staan. Normale druk.
Er is (nog) niet meer informatie beschikbaar