Het dode punt

Boek Leesfragment Recensies

Leesfragment

‘Ze is dood.’
Na deze uitspraak, toonloos gedaan, keerde Bobbies blik terug naar het lichaam. Irene wist dat haar gezellin geschokt was, net als zij. Maar ze werd getroffen door Bobbies onderzoekende manier van kijken. Het zag er klinisch uit, alsof ze met haar ogen foto’s nam van alles wat er te zien was. Irene volgde haar voorbeeld.
Het stoffelijk overschot van hun ongelukkige huisgenote lag in een gekromde houding. Van haar hoofd was niet veel meer te zien dan een gouden glorie van wijd uitgespreide lokken. Ze lag met het hoofd het dichtst bij de deur. Het leek erop dat ze van grote hoogte reddeloos voorover moest zijn gevallen.
Irene slikte moeilijk. Hoe klein, hoe absurd kwetsbaar ook, leek de jonge vrouw aan haar voeten. Was Brigitte van plan geweest uit te gaan? Haar nagels, ook die van de tenen, hadden hun gewone dieprode kleur, gelakt met een zorg die pathetisch was geworden. Ze droeg elegante, opengewerkte schoentjes, zwart. Schoentjes waar ze nooit meer op zou lopen.
Allicht was het ongeluk vrij laat in de avond gebeurd, anders had iemand haar wel wat eerder gevonden. Alhoewel? Een mantel of zoiets had ze niet aangetrokken. Terwijl het later op de avond toch fris was.
Hoe dan ook, ze was gevallen. En dat was het. Irene hoorde haar eigen afgronddiepe zucht. Bezegeling.
Brigitte had haar dode punt bereikt. Zoals iedereen dit op enig moment zal doen.
Al haar zorgen waren voorbij. Met één klap, een harde klap. De nabestaanden mochten het verder uitzoeken. En Irene besefte dat het aan háár was op dit moment even de regie te hernemen.
‘Kom,’ zei ze gedecideerd. ‘We brengen haar naar boven. Neem jij de benen.’ Ze greep met beide handen Brigitte onder de oksels vast en sjorde het lichaam alvast half omhoog.
‘Niet doen!’ riep Bobbie ontzet. ‘Jij weet vast wel een dokter, of niet?’ Ze praatte snel verder. ‘We moeten een dokter laten komen en haar hier laten liggen tot die komt. En de politie, die moet óók gewaarschuwd worden.’

Pages: 1 2 3