Haagse blubber

Recensies

Recensie in Villamedia

Boek Mysterie
Martin Koomen: Haagse blubber, Ellessy Crime
Chantage, leugens en journalistieke grenzen; het zijn belangrijke thema’s in het mediamysterie Haagse blubber van voormalig Vrij Nederland-redacteur Martin Koomen. Zijn 29ste boek staat in het teken van de dood van een oud-politicus en het verdwenen manuscript van zijn controversiële boek. De adjunct-hoofdredacteur van de krant Het Hagenaartje is nauw betrokken bij de zaak, omdat delen van het manuscript in zijn krant werden geplaatst. Hij vertrouwt de dood van de politicus niet en gaat op onderzoek uit. Niet alleen deze journalist, ook Nederlandse politici hebben een grote rol in het boek. De personages zijn door Koomen bedacht, maar hebben veel gemeen met bekende volksvertegenwoordigers. Datzelfde geldt voor het politieke klimaat dat in het boek wordt geschetst. De schrijver heeft duidelijk inspiratie gehaald uit politieke gebeurtenissen van de afgelopen jaren. Zo komt het begrip ‘gedoogpartij’ voorbij en krijgt de lijsttrekker van een nieuwe partij een fruittaart in zijn gezicht tijdens een persconferentie. Het is een boek leest lekker weg, vooral door het spannende plot en de manier waarop de schrijver de Nederlandse politiek op de hak neemt. Toch word je als lezer niet in het verhaal gesleept omdat teveel personages een hoofdrol hebben. Hierdoor mist betrokkenheid.

Pleun Koopmans

Villamedia magazine – 18 januari 2013

Recensie NBD/Biblion

Als een politicus en tevens gevreesd columnist dood wordt aangetroffen, wordt al snel vermoed dat hij is vermoord. Het manuscript van zijn boek is n.l. ook verdwenen. Verschillende politici worden bedreigd en gechanteerd. Er ontstaat een populistische gedoogpartij, waarvoor een leider wordt ingehuurd die de rol van zijn leven speelt. Politieke versnippering en gedoogpartij als achtergrond van een misdaadverhaal, met een overigens verrassende ontknoping. Ook de media spelen een belangrijke rol in het geheel. Dit alles in een ironisch/satirische toonzetting met een vlot en mooi taalgebruik. Behalve spanning is er een behoorlijke dosis politiek, waarin zo nu en dan de werkelijkheid op satirische wijze herkenbaar wordt. De auteur werd bekend door o.a. De Portland-reeks en ‘Bloed op het Binnenhof’* (2004, waarin de LPF op de korrel wordt genomen). Normale druk. – R.A. Wagenaar-Duursma

Overige informatie:
POLITIEKE VERSNIPPERING IN MEDIAMYSTERIE

Spanningsblog 22 oktober 2012
Geheimen! Intriges! Machinaties! Den Haag zindert ervan. Een politicus wordt dood gevonden (vermoord?), een gevreesd manuscript gestolen en vervalst. Daarna volgen afpersing en mishandeling. Oorzaak en gevolg knopen zich verder aaneen en uit het handelen van beleids- en opiniemakers wordt een hype geboren: een populistische gedoogpartij, geleid door een ingehuurde paljas. Die trotseert alle gevaren en speelt de rol van zijn leven.

Ziedaar een schets van ‘Haagse blubber’, het zojuist verschenen negenentwintigste boek van thrillerveteraan Martin Koomen (foto). Zijn uitgeverij noemt het boek ‘een explosief mengsel van politieke satire, pure klucht en bruut geweld’.
‘Haagse blubber’ is na ‘Bloed op het Binnenhof’ (2004) het tweede boek van Koomen waarin in het bijzonder de actuele Haagse politiek op de korrel wordt genomen. Het eerste ging over de LPF-gekte. In het nieuwe boek komen begrippen voor als ‘gedoogpartij’ en ‘politieke versnippering’. Die vormen de achtergrond voor een misdaadverhaal waarvan de auteur vooral hoopt dat het spannend is, en aangenaam wegleest.

,,De genoemde thema’s krijgen een ironisch getinte behandeling, niet omdat ik ze niet serieus zou nemen, maar omdat de blik op de werkelijkheid zoals die in al mijn verhalende werken tot uitdrukking komt min of meer satirisch is. Daar kan ik niks aan doen, dat gaat vanzelf’, laat Koomen weten. De auteur ontving in de loop der jaren vier maal een nominatie voor de Gouden Strop.
Tussen 1986 en 2010 verschenen er veertien delen van Koomens thrillerserie over Robert Portland, een Nederlands geheim agent die in heel Europa opereerde gedurende de late jaren dertig en begin jaren veertig van de vorige eeuw. Koomen: ,,Waarschijnlijk komt er nog wel eens een deeltje bij. Veel van die boeken, in het bijzonder misschien de latere delen, hadden een onnadrukkelijk satirische toon, alsof ik humoristische bedoelingen had. Dat was niet het geval, maar ook in die serie kwamen verschijnselen voorbij als falend overheidsbeleid, gebrekkig functionerende diensten, de opgeblazen pretenties van politici en zo meer.’

,,Ik vrees dat het er op neerkomt dat ik niet overdreven veel illusies koester over de menselijke soort. Menselijke zwakheden, vooral de problemen die horen bij eigenlijk alle menselijke betrekkingen, vormen al gauw een humoristisch fenomeen. In ieder geval worden ze beter te verdragen als ze verschijnen in een mild satirisch licht. Dat geldt voor de perikelen in de internationale politiek, maar niet minder voor die van onze heersers in Den Haag, of zij die dit willen worden.’

In ‘Haagse blubber’ komen naast politici vooral journalisten voor. Niet voor iets luidt de ondertitel: ‘Een mediamysterie’. De meeste personages zijn verzonnen. ,,Andere, die naar bestaande mensen zijn getekend, worden aangeduid met hun eigen naam’, zegt de schrijver. ,,In het laatste geval betreft het figuren uit het openbare leven, lui die bijna iedereen wel kent van de televisie.’

Naast verhalend proza heeft Martin Koomen ook non-fictie boeken gepubliceerd. ,,Het zal niet verbazen dat ik, als voormalig documentatieredacteur van een opinieweekblad, de mening huldig dat in zulk werk alle feiten moeten kloppen. Maar niet alleen aan het schrijven van mijn non-fictie gaat research vooraf. Natuurlijk mag een auteur voor een roman volop uit zijn fantasie putten. Sterker nog: hij moet wel, want de werkelijkheid verschaft hem geen netjes afgeronde verhalen met een begin, een midden en een einde. De werkelijkheid stroomt altijd maar door, zonder dat er een zichtbaar plan aan ten grondslag ligt. Daarom hebben we verhalen broodnodig. Verhaalkunst creëert een ordening, verleent een logische samenhang en zelfs zin aan de verschijnselen. Maar om dat mogelijk te maken, moet de schrijver die verschijnselen eerst onderzoeken en in kaart brengen.
‘Bij elk van mijn 29 boeken hoort een ongeveer even hoge stapel aan drukwerk, correspondentie, notities, knipsels, probeersels, scenario’s en andere documenten. Het scenario voor mijn ‘Opus 30′ staat in de steigers, het telt momenteel 32 velletjes. Binnenkort schrijf ik op basis daarvan een nieuw en beter scenario, dat allicht ook weer meer tekst bevat. Ach, je houdt jezelf van de straat en uit de kroeg, nietwaar?’