Storm voor de stilte

Interview

Interview met Lia van Nuys naar aanleiding van haar boek “Storm voor de stilte”

Wat sprak je aan in het schrijven van een roman, waarin liefde maar ook drama, geloof, ongeloof, overspel en moord de boventoon voeren?

Wat mij in eerste instantie aansprak was het schrijven van een roman over liefde en dood. Pas tijdens het schrijven ontdekte ik hoeveel factoren kunnen leiden tot de dramatische ontknoping die ik in gedachten had. Wat bepaalt iemands lot, wat bepaalt zijn keuzes? Levensbeschouwing? Invloed van anderen? Blinde hartstocht? Staat het in de sterren?

Onderliggend thema is dus de vraag in hoeverre mensen hun eigen lot bepalen of dat alles afhankelijk is van toeval. Hoe sta jij daar zelf tegenover?

Naar mijn mening wordt elk mens beïnvloed door factoren uit zijn omgeving, maar is hij niettemin verantwoordelijk voor zijn eigen keuzes. De consequenties moet hij aanvaarden. Dat is de theorie. In de praktijk besef je vaak achteraf wat je keuze heeft beïnvloed, zoals je meestal pas achteraf ervaart of het een goede of slechte keuze was.

Bepaal jij je eigen keuzes of laat je je beïnvloeden door anderen?

Ik maak graag mijn eigen keuzes, al dan niet gedreven door mijn emoties, maar er zijn mensen door wie ik me laat beïnvloeden, dus mensen van wie ik hun oordeel of leefwijze respecteer. Dat is bewust. Onbewust laat ik mij natuurlijk ook beïnvloeden, maar vroeger meer dan nu. Naarmate ik ouder word is het minder belangrijk voor me hoe anderen over me denken. Ik probeer mijn eigen geweten te volgen en over andere opvattingen milder te oordelen, al lukt dat nooit helemaal.

In hoeverre is “Storm voor de stilte” een autobiografisch boek geworden?

Het is soms autobiografisch in de fragmenten over mijn man, zijn ziekte, zijn dood. Daar wilde ik niet aan tornen. Ik heb gecheckt bij mensen die hem kenden of ik hem in zijn waarde heb gelaten. Pas daarna durfde ik het manuscript aan te bieden.
Ik heb karakters en situaties geconstrueerd die ik nodig had voor het plot. In het centrale personage is iets van mij te vinden, maar ook van een paar andere vrouwen. Je ontkomt er niet aan om ervaringen van jezelf of van een ander te projecteren op de fictieve personages.

Dit is je eerste roman, terwijl je als oud-journalist juist gewend bent non-fictie te schrijven. Hoe heb je dat verschil in benadering aangepakt?

Ik moest er aan wennen, maar al doende werd het steeds leuker om uit te gaan van mijn fantasie. Vroeger was mijn werk goed als het onderwerp interessant was, de feiten klopten en de schrijfstijl toegankelijk maar beknopt was. Nu kon ik uitweiden als ik dacht iets leuks te kunnen vertellen. Ik kon personages, gebeurtenissen en voortekenen verzinnen die ik nodig had voor het plot. Veel vrijheid dus, maar niet zonder een zekere logica. Er moest een goede verhaalstructuur zijn met toenemende spanning. Het moest psychologisch verklaarbaar zijn. Ook hier moest alles kloppen.
Het schrijven van deze eerste roman heb ik ervaren als een creatief proces met een grote puzzelcomponent.