Meisjes loos

Boek Leesfragment Interview Recensies

Leesfragment

Barbara had de gordijnen gesloten en installeerde zich net met een dienblad op schoot bij de televisie, toen de telefoon ging. Konden ze niet even wachten tot ze gegeten had? Het was toch niet weer Leo’s moeder, die al twee keer iets op haar antwoordapparaat had ingesproken?
In gedachten snel een ontwijkend antwoord voor haar voormalige schoonmoeder repeterend, nam ze de hoorn op. ‘Hallo?’
‘Barbara. Leo hier.’
Ze liet zich langzaam op de leuning van een stoel zakken.
‘Je kunt hier maar beter een heel goede reden voor hebben.’
‘Ik stoor toch niet?’ Bespeurde ze daar een spottende klank in zijn stem?
‘Ik zit te eten.’
‘Ik heb een spoedklus.’
Onwillekeurig liet ze haar adem ontsnappen. Gelukkig. Er was niets gebeurd met Jasper of Sander. Die laatste moest ze trouwens nog even bellen. Sander had gevraagd naar foto’s uit zijn kindertijd, maar ze had nog geen tijd gehad om de zolder op te gaan en in de dozen te neuzen.
‘Je belt in mijn vrije tijd, Leo,’ zei ze stroef.
‘Als ik een andere oplossing had, dan zou ik je niet bellen,’ reageerde hij kortaf, op een toon die duidelijk maakte dat hij het ook liever anders had gehad.
‘Ik heb hoofdpijn en ik wilde eigenlijk vroeg naar bed gaan.’
In gedachten kon ze hem zien fronsen. Die frons was waar ze in eerste instantie voor was gevallen toen ze elkaar op de politieschool hadden ontmoet: dat grappige optrekken van eerst zijn rechter wenkbrauw en vervolgens de linker. Dat en die doordringende tijgerogen hadden haar vanaf het eerste moment in vuur en vlam gezet. Nu ze moe was en naar zijn diepe stem luisterde, ging er onwillekeurig toch weer een sprankje van dat oude gevoel door haar heen. Geïrriteerd schudde ze haar hoofd, beseffend dat haar gevoelens voor hem misschien nooit helemaal zouden verdwijnen.
‘Dit heeft echt prioriteit, Barbara.’ Hij klonk autoritair en voorzichtig overredend tegelijk.
Ze zuchtte weer. Ze wist dat ze uiteindelijk zou toegeven. Dat deed ze altijd, eigenlijk al sinds ze hem had ontmoet.
‘Waarom kies je mij altijd uit? Net als ik lekker op de bank zit?’
‘Hiervoor heb ik iemand nodig die …’
Ze staarde naar haar gebakken ei. Het glanzende laagje op de dooier begon al een beetje dof te worden. Nog even en het ei was koud.
‘Bespaar me alsjeblieft je smoesjes,’ viel ze hem snibbig in de rede. ‘Ik ben er immers altijd om de kleine onbenullige klusjes voor je op te knappen?’
Hij negeerde haar uitbarsting. Hoewel er iets was veranderd in de klank van zijn stem, kwam zijn reactie tergend kalm. ‘Ik ben me ervan bewust dat ik in je vrije tijd bel, Barbara, maar ik hoop toch dat je me uit de brand wilt helpen.’
Over haar schouder gluurde ze naar de televisie. Dat natuurprogramma over leven aan de Noordpool zou ze dus missen.
‘Oké, Leo, zeg het maar.’
‘Er is een melding gekomen dat er een naakt meisje op straat loopt. Het zal wel een grap zijn, maar ik wil toch liever het zekere voor het onzekere nemen.’

Pages: 1 2 3 4