Schaduw van de tijd

Boek Leesfragment Interview Recensies Meer

Leesfragment

“Whoehoe!” riep Hannah blij, toen ze de oprit van het tankstation opscheurde, uit volle borst meezingend met een CD die ze in de stereo had. Na een jaar hard werken op de high school waar ze Frans gaf, kon ze lekker aan haar zorgeloze zomer beginnen. Ze was wel een persoon die hield van rust, ongerepte natuur en luie dagen in de schaduw van een parasol op het strand. Om nog maar te zwijgen van de talloze tripjes die ze met haar broer Ben zou gaan maken in het Navajo-reservaat vlakbij. Lake Powell lag aan de rand van het reservaat, dus dagtochtjes ernaartoe waren gemakkelijk te organiseren.
Alleen al de gedachte aan de knusse blokhut van haar moeder, die een eindje op de heuvel vlakbij het strandje naast Lake Powell lag, maakte dat Hannah een brede glimlach op haar gezicht had toen ze de auto naast pomp nummer twee parkeerde.
“It’s raining men!” loeide ze nog een keer enthousiast met de radio mee, voor ze de motor uitzette.
De jongen die naast haar net klaar was met benzine tanken voor zijn motor, keek haar van opzij aan en grinnikte. Het dak van de Datsun was naar achteren geklapt, dus hij had haar luid en duidelijk gehoord.
Ze keek ook even opzij. Wauw. Haar buurman bleek een ontzettend lekker ding te zijn. Ze voelde dat ze staarde, kreeg een kleur en rommelde in haar tas op zoek naar haar portemonnee om zich een houding te geven. Stiekem keek ze daarna nog een keer naar de jongen, maar die was intussen al met zijn zonnebril op en zijn helm in zijn hand naar de kassa geslenterd.
Yep, dat had zij weer. Stond er eens een keer een echt leuke knul naast haar, gedroeg ze zich als een idioot.
Hannah staarde de jongen na, die overduidelijk een indiaan uit Navajo Nation was. In zijn lange zwarte haar droeg hij aan één kant een kleine dunne vlecht, waarin aan de onderkant een turquoise kraal met een kleine rode veer stak. Dat was een teken van één van de clans van de Navajo. Toen ze hier nog elke zomer kwam, had ze een vriendinnetje dat ook bij die clan hoorde en in het reservaat vlak over de grens woonde. Emily moest ondertussen een jaar of eenentwintig zijn. Ze zou deze zomer vast en zeker weer veel tijd met Em doorbrengen.
En waarschijnlijk niet met de Navajo met het waanzinnig mooie figuur. Helaas. Die kon ze mooi op haar buik schrijven. Ze had haar kans natuurlijk al verpest: hij zou haar vast niet meer aanspreken nadat ze net een optreden had weggegeven waar kandidaten bij talentenshows op TV voor werden afgefakkeld, om hem daarna aan te staren alsof ze al minstens tien jaar geen man meer had gezien.
Hannah grimaste, sprong de auto uit en gooide de tank maar gelijk helemaal vol.

Pages: 1 2 3 4 5