| Boek | Leesfragment | Interview | Recensies | Meer |
Leesfragment
‘Ik kan het niet.’ Myrttes stem bibberde.
‘Je moet.’
‘Ik kan het niet, ik blijf hier, ga jij maar.’
Lente sloeg haar hard in haar gezicht. ‘Je moet! Kom op, je kunt het. Je moet het nu doen, voordat je onderkoeld raakt. Je hebt geen keus.’ Myrtte keek haar wezenloos aan, maar had het besef dat het hun enige kans was om aan deze donkere hel te ontsnappen.
Weer doken ze samen en nu hield Myrtte vol. De tocht naar beneden in het ijskoude water leek eindeloos te duren en het duurde lang voordat het lichter werd, ze gingen almaar dieper totdat de scheur in de rots breed genoeg was. Lente duwde met al haar kracht die ze in zich had Myrttes bovenlichaam door de kloof, maar het lukte niet. De spijkerbroek die om haar heen zweefde bleef haken aan een uitsteeksel van de rots. Lente gaf er een woeste ruk aan en vervloekte haar ingeving van een half uur terug om de broek met een touw om Myrtte’s middel te snoeren zodat hij niet van haar billen zou zakken. Hij bleef vastzitten, de stof was niet kapot te krijgen. Myrtte zat vast, haar benen trappelden wanhopig om los te komen. Maar Lente moest ademen en zwom veel te snel naar boven. Haar hoofd voelde ineens vreemd warm, alsof ze voor een stralingskachel lag. Later realiseerde ze zich wat Myrtte doorgemaakt moest hebben, want ook zij had op hetzelfde tijdstip ademtekort gehad, maar zat vast, als een rat in de val. De schrik sloeg Lente om het hart toen het lichaam van Myrtte niet meer bewoog. Ze begon de broek van Myrtte koortsachtig los te maken, alles op de tast, vier meter onder water was het behoorlijk donker. En eindelijk gaf de broek mee, maar ze moest weer naar boven voor lucht. Met de nieuw opgedane teug zwom ze weer naar beneden en het lukte om de benen en de billen van Myrtte door de spleet heen te drukken. Nu zijzelf nog, ze had geen tijd te verliezen en ze voelde de rauwe rotswand langs haar wang schaven. Ze was erdoor. Maar waar was Myrtte? Hoe diep was het hier, ze was buiten bewustzijn, was ze gezonken, wild sloeg ze om zich heen. Boven zeefde het daglicht door het water, eerst ademen.