De lange weg naar vertrouwen

De lange weg naar vertrouwenBianca van Strien
ISBN 978-90-8660-318-3
Prijs € 16,95
Aantal pagina’s
Verschijnt september 2016

Yvette Medina staat na de zoveelste mishandeling van haar vriend Daaf, met een gepakte koffer op straat, omdat ze weet dat ze niet langer bij hem kan blijven.
In een opwelling, besluit ze haar vroegere schoolvriendin Sineke op te bellen, in de hoop dat zij haar misschien kan helpen. Ze hebben elkaar al jaren niet meer gezien en ook Daaf weet niet van haar bestaan af.
Sineke is blij haar, ondanks de omstandigheden, weer te zien en Yvette kan bij haar komen wonen, om weer grip op haar leven te krijgen. Behalve Sineke heeft ze er meteen weer een hele familie bij. Ook Axel, de tweelingbroer van Sineke is ineens weer in haar leven. Als elfjarige heeft Yvette hem ooit wel leuk gevonden, maar na haar ervaringen met Daaf is het nogal moeilijk om nog iemand te vertrouwen...

De voordeur viel met een klap dicht en Yvette Medina kromp opnieuw in elkaar, met door tranen vertroebelde ogen staarde ze naar het donkere tapijt waar ze op zat en luisterde nerveus. Pas toen ze er zeker van was dat het Daafs voetstappen waren die ze over de galerij hoorde ver­dwijnen, durfde ze zich weer te bewegen. Langzaam stond ze op, ze moest een kreun verbijten en het duizelde haar zo erg, dat ze zich aan een stoel vast moest grijpen om niet meteen weer om te vallen. Op de stoel liet ze zich langzaam zakken, terwijl ze probeerde haar ademhaling en gedachten weer onder controle te krijgen.
Hier moest ze heel snel weg, was het wat naast hoofdpijn en een duizeling door haar hoofd spookte. Ze moest weg. Als ze bleef zou Daaf haar waarschijnlijk op een dag doodslaan. De duizeling begon een beetje minder te worden en ze stond voorzichtig op. Zo snel als ze dat durfde liep ze naar de slaapkamer om een koffer met haar spullen in te pakken. Zonder er erg op te letten wat ze allemaal meenam, propte ze er zoveel mogelijk in. Op het laatste moment dacht ze er nog aan om de envelop met geld, die ze voor Daaf al een hele tijd tussen haar kleren verbor­gen had gehouden, mee te pakken. Het geld was ze bij elkaar gaan sparen, voor het geval er een situatie als deze zou komen. Een dag dat het niet meer uit te houden zou zijn en ze weg moest. Niet dat het veel geld was, maar ze had die ochtend ontdekt dat Daaf haar bankrekening en zelfs haar spaarrekening met het geld wat ze van haar oma had geërfd, had leeggehaald en het was beter dan niets, ze zou met de net 200 euro weg kunnen komen. Dit keer moest ze bij hem weg, en zou ze nooit meer terugkomen. Voor Daaf zou ze onvindbaar moeten zijn.

Niet veel later keek ze verslagen om zich heen. Daar stond ze dan, met maar één gepakte koffer. Op straat. Er reden wat auto’s de parkeerplaats voor de flat op en af, maar haar rode Opel Corsa was nergens te zien. Natuurlijk niet: Daaf had hem meegenomen, zoals hij altijd haar auto pakte en zij, als ze hem dan zelf nodig had, zonder zat. Oké, dan moest ze het zonder auto doen. Het maakte ook niet uit, ze had sowieso geen idee waar ze naar toe zou gaan. Het enige wat ze nu wist, was dat ze zo snel mogelijk van hier weg moest. Het liefst ook zo ver mogelijk, maar dat was op dit moment even een probleem. Het vrouwenhuis was geen optie, daar was ze één keer naartoe gevlucht en binnen no-time had Daaf daar voor de deur gestaan en haar weer meegenomen. Hij had haar plechtig beloofd dat het nooit meer zou gebeuren en ze had hem willen geloven. Ze verbeet de pijn in haar hoofd en besloot naar het station te gaan, dat was binnen loopafstand en van daaruit zou ze in iedere willekeurige trein kunnen stappen, om maar weg te komen. Wat er dan zou gebeuren, zou ze daarna wel zien.
Natuurlijk was ze wel vaker naar het station gelopen, maar nooit met een onhandig zware koffer, barstende hoofdpijn en af en toe duizelig makende vlekken voor haar ogen. Het viel knap tegen, maar uiteindelijk stond ze in de enorme hal. Haar oog viel op een bord waar een trein naar Gouda werd aangekondigd. Haar hart begon iets sneller te slaan, omdat ze ineens wist waar ze heen wilde: naar Sineke Jobs, haar beste vriendin van vroeger, van school. Het was lang geleden dat ze elkaar hadden gezien, maar ze zou haar best wel willen en misschien ook wel kunnen helpen. Een moment voelde ze zich wat lichter en even verdween de hoofdpijn. Niet al te lang, want toen ze haar telefoon uit haar jaszak had gehaald herinnerde ze zich dat Daaf het de vorige dag in zijn ongelooflijke woede, tegen de muur had gegooid. Er zat een enorme barst in het schermpje en het deed helemaal niets. Afgezien daarvan had ze Sineke’s telefoonnummer er niet instaan. Toch was zij de enige waar ze heen zou kunnen, als ze haar zou bereiken.
Opnieuw keek ze om zich heen en tot haar opluchting ontdekte ze een van de nog weinig overgeblevene telefooncellen, dan moest ze het daar proberen. Ze was nerveus bij het idee want inmiddels hadden ze elkaar een paar jaar niet meer gezien of gesproken. Het beste aan dat idee was echter dat ze dacht dat Daaf niet van het bestaan van Sineke afwist, juist omdat ze elkaar al zo lang niet hadden gezien. Hopelijk was ze niet getrouwd en had ze een andere achternaam aangenomen, of had ze een geheim nummer, of woonde ze niet meer in Gouda. Allerlei problemen spookten door haar toch al gehavende hoofd, maar ze liep dapper naar de telefooncel toe. Gelukkig vond ze nog wat kleingeld in haar jaszak en met trillende vingers drukte ze het nummer van de informatiecentrale in en het duurde niet lang voor ze hoorde dat een telefoon overging.
'Sineke Jobs.'
Er ontsnapte haar een zucht van opluchting, over een heleboel dingen had ze zich al geen zorgen hoeven te maken. 'Hallo Sineke, met Yvette Medina,' zei ze snel, bang dat Sineke anders weer op zou hangen. Angstvallig hield ze de mensenmenigte in het stationsgebouw in de gaten. Het kon haast niet, maar stel dat Daaf haar nu al op het spoor was. Er liep een rilling langs haar ruggengraat, alleen al bij dat idee.
'Hé, ga je me eindelijk eens vertellen dat je bij me langskomt?’ vroeg Sineke meteen enthousiast, alsof het de normaalste zaak van de wereld was dat ze na zo lange tijd opbelde.
'Ja, als je het niet erg vindt,' zei ze snel, haar stem trilde en opnieuw drongen er tranen in haar ogen, ze was blij dat haar vlucht uit de stad zo gemakkelijk ging. Nerveus tikte ze met haar vingers tegen de telefoon, ze staarde naar haar afgekloven vingernagels.
'Nee, natuurlijk niet,’ bevestigde haar vriendin blij. ‘Het is eeuwen geleden dat we elkaar gezien hebben. Wanneer kom je?'
Er ontsnapte Yvette een zenuwachtig lachje en ze stopte haar hand in haar jaszak, omdat ze de opwelling op voelde komen nog meer af te bijten, maar er was al niets meer en dat zou alleen nog maar pijn doen. 'Ik denk dat ik in een uurtje bij je kan zijn. Ik sta op het station in Utrecht en neem de eerste trein die naar Gouda gaat. Ik weet niet precies hoe laat dat is, maar lang zal dat niet duren, want hij staat al op het bord.' De beslissing die ze had genomen was de juiste en ze zag de toekomst ineens iets vrolijker tegemoet.
'Dan kom ik je zo van het station halen,' ging Sineke blij verder….

1. Je hebt inmiddels een aardige lijst boeken op je naam staan! Komt de inspiratie voor een nieuw verhaal op je af of moet je er actief naar op zoek?
“De lange weg naar vertrouwen” is mijn elfde liefdesroman en net als bij de vorige boeken, kwam eigenlijk ook voor dit verhaal die inspiratie vanzelf, zomaar ergens vandaag. Ik heb er niet heel erg naar hoeven zoeken. Nu denk ik soms wel eens dat ik iedere mogelijkheid die mensen hebben om elkaar te ontmoeten, en daar nog een beetje een verhaal van te maken, wel heb beschreven. Het lijkt iets moeilijker te worden. Maar wie weet heb ik plotseling weer een idee voor een ander boek.

2. Je boek behandelt het thema mishandeling. Hoe was het om je in de hoofdpersoon in te leven in die situatie?
Dat was soms moeilijk, omdat ik het zelf nooit heb meegemaakt. Maar over het algemeen ben ik er goed in me in andere mensen in te leven. Gelukkig hoef ik niet alles zelf mee te maken, waarover ik schrijf.

3. Welke boodschap hoop je lezers met dit verhaal mee te geven?
Over een boodschap heb ik nooit zo nagedacht. Ik hoop altijd dat de lezers een ontspannend liefdesverhaal lezen, waarmee ze het een poosje naar hun zin hebben, maar als er in dit verhaal een boodschap zit: niet opgeven en weer leren te vertrouwen in andere mensen en het leven.

4. Wat kunnen we na De lange weg van vertrouwen van je verwachten?
Op het moment ben ik wel weer aan een liefdesverhaal bezig, maar daarover kan ik nog niet zoveel zeggen, omdat het nog alle kanten op kan. Het schrijven gaat erg lekker.

Recensie op Boekenbeschrijfster

‘De lange weg naar vertrouwen’ is mijn eerste kennismaking met Bianca van Strien. De auteur heeft niet het minste onderwerp in haar boek centraal gezet. Het gaat namelijk over huiselijk geweld. Iets dat waarschijnlijk veel vaker in huishoudens voorkomt dan wij weten. Mede daardoor is het goed als erover geschreven wordt. Het is verschrikkelijk als mensen hiervan slachtoffer zijn.

Van Strien brengt de gevoelens van Yvette duidelijk naar voren. Haar angst voor Daaf, haar pijn en het bijbehorende verdriet en haar blijdschap als ze bij Sineke is. Yvette doet haar best haar leven weer op te pakken, maar dat gaat gepaard met de nodige ups en downs. De strubbelingen waarmee het hoofdpersonage te maken krijgt, worden op een geloofwaardige manier door de auteur neergezet. Sommige zaken lijken in eerste instantie heel gemakkelijk te gaan, maar dan blijkt al snel dat niet alles is wat het lijkt…

Nadat je ‘De lange weg naar vertrouwen’ uit hebt, blijven je gedachten nog wel even bij Yvette en alles wat zij heeft mee moeten denken. Hoeveel vrouwen én mannen hebben dit mee moeten maken of maken het nog steeds mee? Elke persoon is er één teveel…

Geschreven door Kim


Recensie op Rose and Books

Bianca van Strien? Eerlijk gezegd heb ik nog nooit van haar gehoord. Het boek trok mij al snel de aandacht door de titel. Vertrouwen is echt één van de belangrijkste dingen in je leven. Je moet iemand vertrouwen waar je alles aan kwijt kunt. Heb je geen vertrouwen in iemand dan zou alles een stuk moeilijker gaan.

Dat bewijst het in dit boek wel weer dat het vertrouwen al snel weer kan vervagen. Dat Yvette steeds minder vertrouwen krijgt in mannen. En dat allemaal door wat maar één persoon haar heeft aan gedaan. Gelukkig kan ze bij haar beste vriendin Sineke terecht. Een schoolvriendin die ze al geen vier jaar heeft gezien. Gelukkig bouwt Yvette daar weer wat vertrouwen op maar dat is van korte duur.

Dit boek brengt zoveel emoties met zich mee van liefde tot aan spanning tot aan verdriet. Je wilt dit boek gewoon aan één stuk door lezen zonder onderbroken te worden. Je wordt er als waarde ingetrokken. Niemand die je nog kan storen of wilt storen.

Dankzij dit boek wordt er weer aandacht gebracht aan zinloos geweld. Dit zou veel vaker gedaan moeten worden. Want hoeveel weten wij nou eigenlijk over dat geweld?

Geschreven door Lisa