Als de druiven rijpen

Leesfragment

‘Ik heb je koffer klaargelegd op het bed in de logeerkamer.’
‘Eline …’ Bij de deur van de badkamer draaide Toby zich om.
‘Hij is nog leeg.’ Ze glimlachte plagend. ‘Ik vind dat jij wel in staat bent om je eigen spullen te pakken.’
Hij keek haar met een eigenaardige blik aan en toen hij niet meteen reageerde, voegde ze er op dezelfde luchtige toon aan toe:
‘Dan weet je wat je mee hebt en dan kunnen we ook geen ruzie krijgen omdat ik iets vergeten ben in te pakken.’
‘Eline,’ begon hij opnieuw, een hand door zijn krullende blonde haar halend, terwijl hij met de andere zijn stropdas losmaakte.
Ze wachtte, zich ervan bewust dat er een ijskoude rilling over haar rug ging. Met zijn blik op een punt op de vloer gericht, zei hij plompverloren: ‘Ik ga niet mee.’
‘En als je een boek wilt meenemen … ’ Ze zweeg abrupt. ‘Wàt zei je?’
‘Ik ga niet mee naar Italië.’
Ze hapte naar adem. ‘Maar we vertrekken morgen al!’
‘Dat weet ik.’ Hij trok zijn overhemd uit zijn broek en begon de knoopjes los te maken. Eline schudde haar hoofd. Ze moest het verkeerd begrepen of gehoord hebben.
‘Het is geen leuke grap, Toby,’ zei ze schor, toen ze het bekende schalkse lachje niet op zijn gezicht zag verschijnen.
‘Het is geen grap, El. Ik had het je al eerder willen vertellen, maar … nou ja, het kwam er gewoon niet van.’
Hij stond nu met ontbloot bovenlijf voor haar. Tegen wil en dank keek ze gefascineerd naar zijn blond behaarde borst. Zijn gebruinde huid glansde, de spieren in zijn bovenarmen bewogen toen hij zich half omdraaide om zijn overhemd in de wasmand te gooien.
‘Dat meen je niet!’
‘Ik meen het wel.’
Zonder haar aan te kijken begon hij zijn riem los te maken. Eline draaide zich om. Haar mond was droog. Ten prooi aan tegenstrijdige emoties wist ze dat ze niet in staat zou zijn om haar gedachten bij elkaar te houden wanneer ze naar hem bleef kijken. Dat effect had hij altijd op haar gehad. Ze woonden nu al bijna twee jaar samen, maar ze raakte nog helemaal in vuur en vlam bij de aanblik van zijn lichaam.
‘Maar Toby, we hebben alles al afgesproken.’ Haar stem trilde en ze voelde een gevoel van paniek opkomen. Hij kon het toch niet echt menen?