Carla Vermaat
ISBN 978-90-8660-260-5
Prijs €
Aantal pagina’s
Verschijnt november 2014
Na de plotselinge dood van haar man heeft Julia het gevoel dat haar leven stuurloos is geworden. Ze vindt troost in de omgeving waar ze zo gelukkig was met Roy, maar tegelijkertijd beseft ze dat het niet altijd eenvoudig zal zijn om hun kindje alleen op te voeden.
Haar moeder dringt erop aan dat ze haar leven in Schotland opgeeft om bij haar in Nederland haar baby te krijgen. Hoewel Julia inziet dat het veel voordelen heeft, heeft ze haar bedenkingen. Als enig kind van een moeder die gewend was om alle beslissingen voor haar te nemen, kreeg ze weinig ruimte om zich te ontwikkelen en op eigen benen te staan. Bovendien liet haar moeder er nooit veel twijfel over bestaan dat ze Roy niet mocht en dat ze het helemaal niet eens was met hun huwelijk en leven in Schotland.
Julia voelt er weinig voor om haar zelfstandigheid op te geven, maar tegelijkertijd beseft ze dat ze weinig keuze heeft. Ze is echter nog niet zo lang terug in Nederland als ze een schokkend bericht krijgt dat haar ertoe dwingt om haar plannen drastisch te herzien.
De woorden van Jeroen Visser sloegen in als een bom. De scherven vlogen om haar heen, opwaaiend stof vertroebelde haar zicht en door de plotselinge druk op haar trommelvliezen kon ze niets meer horen. In shock staarde ze hem aan, onmachtig om te begrijpen wat er gebeurde, wat hij precies bedoelde. Het enige wat haar opnieuw duidelijk was, was de zekerheid dat haar wereld op losse schroeven stond en dat ook vanaf dit moment weer alles anders zou zijn.
‘Mevrouw Macdonald?’ Zijn lippen bewogen zonder geluid, ze zag een onzekere frons op zijn voorhoofd komen alsof hij zich afvroeg of ze zijn mededeling wel had begrepen, of dat hij zelf opeens begreep wat het voor haar betekende en het hem speet dat hij het nieuws niet wat voorzichtiger had gebracht. Zijn jonge gezicht stond meelevend, een glans van sympathie en medelijden in zijn ogen, tegelijkertijd met de opluchting dat het slechts een boodschap voor hem was, dat het hem niet persoonlijk raakte. Zijn uitdrukking had veel weg van die op de gezichten van de agenten die bij haar waren gekomen om haar over Roy’s ongeluk te vertellen. Ze had hun ogen in onbegrip naar haar buik zien gaan toen ze er in een onbewust verdedigend gebaar haar hand op had gelegd. Op dat moment was haar zwangerschap nog niet zichtbaar geweest en een ogenblik was er een irreële vlaag van razernij door haar heen gegaan. ‘Maar dat kan niet! Hij kan niet dood zijn! We krijgen een baby!’
Ze hadden naar de grond gekeken, met de vingers gefrommeld, voeten schuifelend in onzekerheid en onbehagen, de keel geschraapt maar in wat een eeuwigheid had geleken was er niets gezegd.
De reactie van Jeroen Visser was weinig anders. Hij keek op zijn horloge alsof hij hoopte dat de tijd met een uur zou verspringen, hij opende een la van zijn bureau en sloot die weer, kuchte een paar keer als om aan te geven dat hij al veel te lang op een antwoord wachtte.
Julia staarde hem aan zonder hem te zien. Roy. Ze hadden nauwelijks tijd gehad om te kunnen genieten van het nieuws dat ze zwanger was. Nauwelijks een week hadden ze alleen maar ontzettend blij rondgelopen, elkaar aangekeken, zich in de arm geknepen omdat ze het bijna niet konden geloven. Misschien bang voor een teleurstelling, omdat het in zo’n vroeg stadium was en er nog zoveel mis kon gaan, hadden ze zich nauwelijks tijd gegund om plannen maken voor hun toekomst, een naam te bedenken voor hun kindje.
‘Mevrouw Macdonald? Gaat het wel? U ziet zo wit als een doek.’ Idioot genoeg had ze de neiging om te gaan giechelen en hem te vragen welke doek hij precies bedoelde. ‘Het is ... de schok.’ Haar stem was zo laag en schor dat ze die zelf amper herkende. Ze hoorde er tranen in en een zieligheid waarom ze bijna zou kunnen huilen.
Hij kuchte. ’Ik begrijp dat u tijd nodig hebt om het te laten bezinken.’ Hij begreep er helemaal niets van.
1. Wat betekent Schotland voor jou, behalve dat het je inspireert?
Schotland is prachtig. Heel veel lucht en water. Ik kan niet uitleggen waarom het land me trekt, voor mij is het een van die plaatsen waarnaar je altijd terug wilt keren. Misschien is het de Keltische invloed, want ik voel dezelfde aantrekkingskracht van Ierland, Bretagne, Wales en natuurlijk Cornwall.
2. Hoe kwam je op het verhaal van Julia?
Ik sprokkel informatie bij elkaar van televisie, kranten en dingen die ik om me heen opvang. Door tal van relevante en niet relevante zaken te combineren hoop ik een interessant verhaal te kunnen creëren. Het verhaal van Julia is geïnspireerd op misstanden in privéklinieken die gelukkig zeldzaam zijn, maar die helaas wel kunnen voorkomen.
3. Hoe kom je op Mary Morgan als pseudoniem en wat is de reden dat je ook onder die naam publiceert?
De verhalen die gesitueerd zijn in Nederland of een Nederlandse hoofdpersoon hebben, zijn van Carla Vermaat. Die in de UK zijn gebaseerd en een Britse hoofdpersoon hebben, vind ik meer passen bij Mary. (lachend) Mijn sterrenbeeld is Tweelingen, zonder schizofreen te zijn, logisch toch dat ik een beetje twee personen tegelijk ben?
4. Wat kunnen we na Als de dagen lengen nog meer van je verwachten?
Ik werk momenteel aan Barbara deel 4 (nog geen titel). Ook ben ik bezig met de voorbereiding (lees: denkwerk) voor een roman die zich in Cornwall gaat afspelen. De werktitel is Zomer in Cornwall - misschien wordt dit zelfs deel 1 van een kwartet, Zomer, Herfst, Winter en Lente in Cornwall, met een rode draad. De hoofdpersoon wordt een jonge Nederlandse vrouw ... maar deze plannen zijn nog niet volledig uitgewerkt. Verder verschijnt er volgend jaar in de VS een verhalenbundel PARTNERS IN CRIME waarin een verhaal van mij wordt opgenomen. Daarnaast zet ik nog een keer de puntjes op de i van een crime novel getiteld DYING MAN, hoofdpersoon een politieman uit Cornwall die niet alleen de strijd aanbindt met een moordenaar, maar ook met zijn ziekte. Dat is voorlopig wel even genoeg, lijkt me...
Er zijn (nog) geen recensies beschikbaar.
Er is (nog) geen extra informatie beschikbaar.