Hoop. Wat een prachtig, maar ook iets omstreden woord. Hoop op een gezond kind. Hoop op een fijne liefdevolle relatie, hoop op een lang, gezond en gelukkig leven. Hoop op… Ja, lieve mensen, hoop dóét leven. Hoe vaak zeggen we het niet? ‘Ik hoop dat…’ Vul zelf maar in. Zo zei ik ooit dat ik hoopte dat het manuscript van mijn thriller Virtuele tango een ‘echt’ boek zou worden. Dat mensen het konden lezen, en er (daar gaan we weer) hopelijk van konden genieten. Net zoals ik ervan genoot tijdens schrijven. Dat mensen mijn rechercheurs Sanne en Luca als echte mensen zouden gaan zien, mee zouden puzzelen met dit stel en de bizarre moorden.
En verdomd: dat is gelukt! Maart 2013 was het echte boek er. Ik ontvang mails, want lezers denken mee, hopen (jaja) dit en dat betreffende het duo. Ze zijn gaan leven, net zoals ze voor mij zijn gaan doen.
Nu is het 2014. Ik ben zo dol op het stel dat ze niet meer weg te denken zijn. Verboden tranen is een feit: deel 2 in de VT reeks, zoals het wordt genoemd. Ja, alle titels uit de serie zullen uit een v en een t gaan bestaan. Ik werk inmiddels hard aan VT3, de titel is er al, maar houd ik nog even geheim. Sanne en Luca krijgen het wederom niet cadeau. En, zoals al die lezers hopen, wordt er een en ander duidelijk over het geheim uit Sannes verleden. Dat heeft, mede, te maken met een wel heel interessant karakter die in Verboden tranen zijn intrede doet. Een man die voor mij als auteur allang bestond: Will de Jager. Will popelde om zijn rol, ik gaf hem zijn zin. Een man met bijzondere gaven, en een wel heel intrigerend karakter. Maar voor VT3 moet er nog even geduld worden opgebracht. Eerst VT2: Verboden tranen.
Proeflezers en mijn redacteur zijn heel enthousiast over Verboden tranen. Thriller-auteur Linda Jansma noemt Verboden tranen: Een ijzersterk verhaal. Daar ben ik trots op, het is (bijna) meer dan ik had durven hopen. Ja, dat kan dus ook. Hopen moet je soms durven, lieve mensen, maar hoop doet nu eenmaal leven.