Het geduld van Luik

Leesfragment

Het onblote gebochelde bovenlichaam was levensecht. Ieder detail, iedere scheve wervel was perfect weergegeven in het expressieve brons. Ook het afgrijselijke hoofd was superrealistisch. Vanuit een paar donkere oogkassen staarden twee ogen me doordringend aan. Het leek wel of het beeld leefde en een ziel had.
Even bleef ik er gebiologeerd naar kijken. De bronzen gedaante gaf me een vreemd gevoel. Na een tijdje vervolgde ik mijn weg naar de villa.
Aan de voorzijde van de woning was een groot terras aangelegd. Midden op de tuinbestrating stond een oude hakselmachine met een paar vuilniszakken ernaast, waar wat takken uitstaken. Er stonden potten met inheemse planten en langs de hoeken van het terras bloeiden honderden rozen in keurig aangelegde borders. Er waren kleine perkjes met slechts enkele struiken en grote waarin de prachtige bloemen om de aandacht vochten. Nimmer had ik zo’n grote diversiteit aan rozen gezien. Ze waren er in alle denkbare roodtinten. Er waren witte, gele, groene, gekwartierde, gevulde en ongevulde. Het was een schitterend gezicht en een heerlijke geur dreef mijn neusgaten in.
Ik hief mijn hoofd om hun geur beter op te kunnen snuiven en lette even niet op waar ik mijn voeten zette. Plotseling struikelde ik bijna over een uitstekende tegel. Gelukkig kon ik me net op tijd vastgrijpen aan de oude hakselmachine.
Verschrikt keek ik omlaag en toen ik de prachtige natuursteentegels zag moest ik ogenblikkelijk aan Foetsie denken; waren dit niet de stenen van het terras van de ontaarde kunstschilder? Ik vertraagde mijn pas en bekeek ze nauwlettend. Het waren inderdaad soortgelijke tegels als uit het boek. Duur natuursteen, rechthoekig van vorm, veertig bij zestig centimeter. Exact de terrastegels, waaronder in Foetsie de twee lijken lagen. Wat lag er onder deze? Het lichaam van Jan de Bruintjes, zoals er in de berichtgeving beweerd werd? Waren er sporen te zien? Waren de tegels onlangs van hun plaats gehaald of lag er ergens wat aarde op de stenen? Er was niets te zien. De grote platte stenen lagen keurig recht en waren op sommige plekken met mos overwoekerd en zo te zien al heel lang niet van hun plaats geweest.
Het terras voerde naar een zware eikenhouten voordeur waar een koperen duiveltje de greep van de trekbel was. Toen ik eraan trok leek het of er achter de deur een varken gekeeld werd. Nadat het angstaanjagende geluid ophield bleef het een tijdje doodstil tot ik wat planken in de hal hoorde kraken. Er kwam iemand aangelopen met een onregelmatige slepende pas. Ik merkte dat ik mijn adem inhield toen de zware eikenhouten deur luid piepend openzwaaide.