Moord in de Walburcht

Boek Leesfragment Interview Recensies Meer

Recensies

Recensie door een lezer op Bol

Hoewel zijn reeks rond spion Robert Portland – liefst 15 delen – niet te overtreffen valt, herken je aan de gave stijl meteen dat ‘Moord in de Walburcht’ van niemand anders dan Martin Koomen kan zijn. Koomen schrijft in bijna barok aandoend Nederlands, heel wat woorden die de jeugd van tegenwoordig, vrees ik, niet meer kent, sieren het taalgebruik van zijn personages en maken ook van deze misdaadroman een toppertje. Hoewel, Koomen laat in ‘Moord in de Walburcht’ zijn hoofdrolspeler(s) ook prachtig, plat Amsterdams praten en ook in die volkse taal kan de schrijver prima uit de voeten. Hoewel het vorige boek niet al te best liep, heeft Koomens uitgever het toch aangedurfd ‘Moord in de Walburcht’ te laten verschijnen. Een goede beslissing, er staat al genoeg voorspelbare Amerikaanse pulp in de boekwinkel, Koomen verdient nog een kans. ‘Moord in de Walburcht’ gaat, zoals titel al zegt om een dode door geweld. Locatie, bekend. Het speurwerk en de personages meeslepend neergezet, de crimnele karakters mooi getekend en volop couleur locale. Het schijnt dat Koomen met ‘Moord in de Walburcht’ zijn laatste boek heeft afgeleverd. Ik zou dat met recht betreuren. Hoewel je je wel moet realiseren dat de schrijverd een rijpe leeftjd heeft bereikt.


 

Recensie door de Boekensalon 

Hoofdpersonen zijn Fred Walhoek, een soort Joop van den Ende, al is die vele malen sympathieker, en Sandra van Straten, die als dienstmeisje in de luxueuze woning van Walhoek, de Walburcht, wordt opgenomen. Verder zijn van belang zijn vrouw Julia en zijn twee zoons Lodewijk en Roderick. Het zit Fred niet mee in het zakelijke leven en evenmin in zijn gezinsleven. Feitelijk leeft hij in onmin met zijn vrouw en zoons. Als hij wordt vermoord, is het dan ook niet onverwacht, want de auteur liet al enige personen met moordplannen rondlopen. Sandra is niet wie ze zegt te zijn, maar we zien wel dat zij niet verdacht kan worden. Zij vindt juist aanwijzingen dat Fred geen natuurlijke dood is gestorven, zoals de huisarts heeft verklaard. De politie heeft dit geaccepteerd, dus Sandra gaat in haar eentje op onderzoek uit. De auteur heeft een ontspannen manier van vertellen, die nog wel eens op overigens volstrekt niet geforceerde humor uitloopt. Als uiteindelijk de dader bekend wordt, is dit voor de lezer een volslagen verrassing, al heeft de auteur die oplossing grondig voorbereid. Een boek dat veel lezers ontspanning zal bieden. Dank zij zijn journalistieke ervaring schreef de auteur al een reeks vlotte en boeiende thrillers.


 

Recensie door Bangersisters

Verborgen in bosrijk Aerdenhout staat een even kostbare als monsterachtige villa: de Walburcht.
Deze vesting is het eigendom van een magnaat uit de amusementsindustrie, een man die als een
potentaat heerst over verslaafde tv-kijkers, maar ook over zijn familieleden en huispersoneel.
De stemming in zijn onderkomen is dan ook donker en gaat zwanger van raadselachtig onheil.
Totdat de gelederen worden aangevuld met een jonge vrouw. De spanningen in de Walburcht
ontladen zich in een gewelddadige uitbarsting en dan is het háár onderzoekende geest die ervoor
zorgt dat alle raadselen worden opgelost, al gaat dit gepaard met grote gevaren…
Moord in de Walburcht neemt je mee naar de imposante villa De Walburcht in Aerdenhout en het leven wat zich binnen die muren afspeelt. Eigenaar is Fred Walhoek, televisiemagnaat die vrij overheersend is, zowel naar zijn personeel als zijn familie. Wanneer Fred komt te overlijden denkt men in eerste instantie dat dit te maken heeft met zijn hartkwaal. Het is echter bekend dat er meerdere mensen in Fred zijn omgeving waren die hem liever dood dan levend zagen. Zou het moord zijn geweest, en wie heeft deze dan op zijn of haar geweten? Iedereen lijkt naast een reden ook een alibi te hebben. Hoofdpersoon Sandra gaat op onderzoek uit om erachter te komen wat er precies is gebeurd rond de dood van Fred Walhoek.
Het is even wennen wanneer je begint te lezen in Moord in de Walburcht want de schrijfstijl is niet direct toegankelijk. De auteur gebruikt vaak wat ingewikkelde woorden wat ervoor zorgt dat je soms goed moet opletten. Aan de andere kant zorgt dit er wel voor dat de sfeer van het boekverhaal perfect wordt weergegeven. Eenmaal op weg in Moord in de Walburcht raak je gewend aan deze toch wel bijzondere manier van vertellen. Het verhaal zelf is geweldig spannend, soms zit je op het puntje van je stoel. Deze spanning blijft erin en doordat de personen tot in detail zijn beschreven leer je elk personage, met elk hun eigen ideeën, kennen. Je wordt nieuwsgierig naar wat er precies is gebeurd. Is Freddy een natuurlijke dood gestorven of is er toch meer aan de hand? In Moord in de Walburcht blijft het tot op het laatste hoofdstuk spannend. Een echte aanrader voor lezers die van een goede misdaadroman houden waarin ook de humor niet ontbreekt.

Door Nancy Walburcht


 

Recensie door Boekenbijlage 

Martin Koomen (1939) begon op zijn achttiende het serieuze deel van zijn loopbaan als leerling-journalist bij de Zwolse Courant. Hij werkte tien jaar bij Het Vrije Volk en dertig jaar als documentatieredacteur bij Vrij Nederland. In onder meer Het Vrije Volk en de Groene Amsterdammer publiceerde hij meerdere verhalen. In 1973 werd Koomens eerste boek Het ijzige zaad van de duivel uitgegeven. Inmiddels heeft hij tientallen boeken op zijn naam staan, variërend van romans, kronieken, thrillers en misdaadromans als Moord in de Walburcht.

Verborgen in bosrijk Aerdenhout staat een even kostbare als monsterachtige villa: de Walburcht. Deze vesting is eigendom van een magnaat uit de amusementsindustrie, een man die als een dictator heerst over televisieverslaafden, maar ook over zijn familieleden en huispersoneel. De stemming in zijn onderkomen is dan ook donker en zit vol raadselachtig onheil. Totdat de gelederen worden aangevuld met een jonge vrouw, Sandra. De spanningen in de Walburcht ontladen zich in een gewelddadige uitbarsting en dan is het haar onderzoekende geest die ervoor zorgt dat alle raadselen worden opgelost, al gaat dit gepaard met grote gevaren…

Wanneer televisiemagnaat Freddy Walhoek dood wordt aangetroffen, lijkt het in eerste instantie een natuurlijk dood. Maar toch zijn er verdachte omstandigheden rond zijn overlijden. Walhoek een man die gehaat en gevreesd wordt door bijna iedereen: collega’s, personeel, familie, oude ‘vrienden’. En allemaal hebben ze een motief. Koomen heeft dan ook een rasechte ‘whodunnit’ geschreven, waarbij je als lezer alsmaar door moet lezen om erachter te komen wat er die nacht allemaal is gebeurd op het terrein van de impostante villa. Het is aan hoofdpersoon Sandra om ons mee te nemen op de zoektocht.

De schrijver weet goed neer te zetten waarom men Walhoek liever dood dan levend ziet. Alleen zijn portret in de slaapkamer jaagt Sandra al de stuipen op het lijf. “Meneer Fred was levensgroot afgebeeld, in donkere tonen. Het leek of zijn grijze, doordringende ogen haar dwongen dichterbij te komen. En bij iedere stap die ze deed, werd hij niet alleen groter maar bovenal angstaanjagender. Hij keek wat je noemt gezagwekkend, als een alleenheerser. Opvallend was zijn zelfbewuste, kaarsrechte houding, en smadelijk de lip die hij vol minachting krulde. Toch scheen het vreeswekkende effect van de afgebeelde figuur bovenal te schuilen in de hypnotiserende blik die de autocraat op het dienstmeisje richtte. Het was een blik waarin een gesluierde dreiging broeide en die haar volgde in iedere richting waarheen ze zich bewoog.”

Het duurt even voordat je als lezer door de schrijfstijl van Martin Koomen heen weet te prikken. Het verhaal is af en toe erg ingewikkeld en de auteur heeft een indrukwekkende woordenschat. Koomen gebruikt af en toe zinnen als “Paula liet een flard ostentatief geschater horen; dan volgde haar antwoord”. Maar over het algemeen is Moord in de Walburcht goed te lezen. De hoofdstukken zijn qua lengte goed te overzien en het verhaal boeit.

Felice Beekhuis

Pages: 1 2 3 4 5