Raak!

Leesfragment

Beneden in de keuken maakte Julia haar ontbijt klaar.
Haar moeder keek haar venijnig aan. ‘Je hebt je tas weer bij je. Ga je alweer naar je vriendinnen?’
‘Moeder, ik …’
‘Je gaat naar die vent. Julia, geloof me, als je dat doet, kom je er hier niet meer in. Ik meende wat ik zei. Dan ben je mijn dochter niet meer.’
‘Maar ik hou van hem.’
‘Als jij vanavond niet gewoon thuiskomt of je vriendinnen bellen me niet op om te bevestigen dat je bij hen bent, is dit de laatste keer dat wij elkaar zien. Heb je me gehoord?’
‘Moeder! Dit is mijn huis.’
‘Nee, dit is mijn huis. Vaders en mijn huis. Ik heb het er met vader over gehad en hij denkt er net zo over.’
Op dat moment kwam haar vader de keuken binnen. ‘Waar denk ik … Nee, het gaat toch niet over die kermisjongen. Julia, ik ben het inderdaad met je moeder eens. Wij gaan niet met kermislui om. Jij ook niet.’
‘Ik ga met hem trouwen,’ zei ze stug en met opgeheven hoofd. ‘Ik houd van hem.’
Haar vader zweeg. In zijn ogen las Julia een smeekbede: doe nou alsjeblieft wat moeder wil, dan krijgen we geen gezeur. Maar Julia kon niet aan dat onuitgesproken verzoek voldoen. Ze hield immers echt van Pascal. En van het kermisleven.
Julia kwam overeind, keek van haar vader naar haar moeder, kon totaal niet begrijpen dat ze zo lelijk deden, pakte haar tas en liep naar de keukendeur toe. ‘Jullie hebben hem nog niet eens ontmoet!’ riep ze uit. ‘Jullie weten niet eens hoe leuk en lief hij is!’
‘Wij weten genoeg.’
Toen knalde ze de deur achter zich dicht en met tranen in de ogen fietste ze naar haar werk. Dit konden ze niet menen. Dit kon gewoon niet! Niet haar ouders, die hielden immers van haar!
Maar zondagavond bleek dat ze elk woord gemeend hadden.
Julia had een heerlijk weekend gehad. Natuurlijk had ze Pascal verteld van de reactie van haar ouders. Hij had haar getroost en gezegd dat het wel mee zou vallen. Ze spraken af dat hij heel binnenkort een keer langs zou komen om zich voor te stellen, zodat ze wisten wie hij was en op wie Julia zo gek was. Dat is echter nooit gebeurd. Die mogelijkheid was er niet meer, toen Julia thuiskwam.
Bij de schuur, waar ze haar fiets in wilde zetten, stonden drie grote tassen. Op een ervan zat een briefje gespeld met de woorden: “Dit is alles wat van jou is, we willen je niet meer zien.”