Vasthouden!

Boek Leesfragment Interview Recensies Meer

Leesfragment

Ik probeer te slikken maar m’n keel en mond zijn ineens uitgedroogd. Wat zijn dat toch voor reacties, waarom werkt het lichaam je zo tegen in lastige situaties? Waarom ga je dan ineens haperen, stotteren, zweten en je achterlijk gedragen? Dat doen dieren toch ook niet, als ze elkaar aan het versieren zijn en paringsdrang hebben. Ik heb nog nooit een vrouwtjesbeest gezien, dat ineens gaat struikelen wanneer er een mannetjesbeest naar haar kijkt. Of dat ze ineens heel nerveus met haar pootje door haar vacht gaat wrijven. Of zweetplekken onder haar poten krijgt. Of stotterend gaat grommen, blaffen of hinniken. In ieder geval, ik heb daar momenteel last van. Van dat alles. Luke komt op me afgelopen en het liefst spring ik het zwembad in, om vervolgens een half uur op de bodem te gaan liggen.
‘Hoi,’ weet ik uit te brengen. Oh nee, ik voel dat ik ga raaskallen. ‘Wat doe jij nou hier? Ik wist wel dat Stacey iets ging regelen, maar ik wist niet dat ze jou ging regelen, haha. Ik wist ook niet dat jullie aan bezorgservice deden of zoiets, dat jij als een soort inhuurober werkt. Dat mensen een lunch kunnen bestellen en dat jij het dan komt brengen. Best goed hoor, zo’n service. Echt, heel handig. Dus, waar heb je de lunch gelaten? En Stacey? Want ik neem aan dat ze…’
‘Eh. Ik kom geen lunch brengen.’ Luke kijkt me aan alsof ik gek geworden ben. Hij spreekt de woorden langzaam uit, alsof ik hem anders niet kan volgen, of verstaan. Geen lunch, nee natuurlijk niet, hij loopt in z’n zwembroek. Waarom ging ik eigenlijk meteen zo zenuwachtig tekeer? Waarom kwam er zo’n waterwaterval aan de meest onzinnige, stomme insinuaties uit m’n mond? Lunch komen brengen, in z’n zwembroek. Oh Emma. Mislukt mens.
‘Oh, ja dat wist ik wel. Grapje,’ lach ik. Ik weet zeker dat ik eruit zie alsof ik bijna moet huilen. Misschien moet ik wel huilen, of ben ik al aan het huilen? ‘Ik wilde even leuk zijn. Dus. Eh, wat doe je dan hier?’
‘Ik woon hier,’ lacht hij en hij gooit z’n handdoek op het lege bedje naast die van mij. Ik ben misselijk. Hij woont hier. Hoe komt het dat ik hem nog niet heb gezien? We wonen hier al een week en ik heb hem nog niet één keer zien lopen!
‘Je woont hier?’ vraag ik stompzinnig. Hij gaat op het bedje zitten en knikt.
‘Jij ook, blijkbaar. Of ben je hier bij iemand op bezoek?’
‘Nee, ik ben niet op bezoek, wij zijn vorige week hier komen wonen,’ fluister ik, met een hoofd zo rood als een tomaat. Nu pas voel ik de schaamte omhoog komen, de zenuwen gieren door m’n lijf en ik voel me ongemakkelijk vanwege m’n nog-net-niet-klaar-voor-bikini-lijf. Maar aan de andere kant, ik zou mannen afzweren en bovendien heeft dit prachtige schepsel al een vriendin. Ik hoef me helemaal nergens druk over te maken, ik kan gewoon normaal doen. Niks aan de hand.
‘Mijn zus Stacey en ik zijn huisgenoten,’ ga ik verder, ‘we wonen in het C-gedeelte, daar.’ Ik wijs omhoog en probeer ondertussen m’n ademhaling weer onder controle te krijgen. Ik voel me al iets beter. Ik ben cool hoor Luke, dan weet je dat. Ik ben vooral niet onder de indruk van je mooie lijf in je zwembroek. Ik ben een vrouw van steen. Ik vind het heel gewoon dat je in hetzelfde complex woont als wij, dat vind ik niet speciaal, ik word er niet warm of koud van. En nee, ik wil je helemaal niet bespringen.
Ben je gek.

Pages: 1 2 3 4 5