Verder dan de horizon

Boek Leesfragment Interview Recensies Meer

Leesfragment

Hun lippen vonden elkaar, maar waar ze anders regelmatig gestoord werden in hun gezoen door de kinderen, ging nu de voordeurbel. Ze schrokken allebei even hard en schoten samen in de lach. “Het lijkt wel of we een slecht geweten hebben,” zei Rieks en drukte haar nog even tegen zich aan.
“Maar wie kan dat zijn? Het is al bijna halfelf.”
“Dat weet ik ook niet,” zei Rieks terwijl hij opstond om naar de deur te lopen.
Janieta trok haar trui weer recht en keek gespannen naar de kamerdeur die openging.
“Dokter Kremer? Wat komt u nou doen?”
Ze stond op en liep op hem af. Ze schudden elkaar de hand en Rieks vroeg of de huisarts even wilde gaan zitten.
“Wilt u iets drinken?”
“Nou, ik zou best een kleintje lusten. Een jonge jenever. Heb je dat?”
“Natuurlijk, dokter.” Rieks liep naar de kast en Janieta voelde hoe haar hart tekeerging. Dit was niet normaal. De dokter kwam nooit zomaar bij hen. Hij moest iets heel erg ernstigs te vertellen hebben, anders kwam hij niet. Pappa? Was er iets met haar vader? bedacht ze vol schrik. Of mamma?
“Dokter …” Ze durfde niets te vragen.
“Ja, sorry dat ik zo laat ben,” zei dokter Kremer. “Dat was echt de bedoeling niet, maar ik zat net in de auto naar jullie toe, ging mijn mobiele telefoon en moest ik naar een bevalling.”
“Alles goed gegaan?” vroeg Rieks beleefd, maar Janieta had het niet meer. Vertel het nou, dacht ze inwendig. Wat is er? Heeft mijn vader een hartaanval gekregen doordat hij het niet meer ziet zitten sinds zijn ontslag? Heeft mijn moeder een hersenbloeding gekregen doordat ze nu elke dag met pappa opgescheept zit? “Dokter, wat is er?” Ze kon haar stem haast niet in bedwang houden en de woorden kwamen er bijna onverstaanbaar uit.
“Is er iets met mijn ouders?” fluisterde ze.
“Nee, mevrouw Ter Velde, er is niets ernstigs gebeurd. Geen ongelukken of zo, rustig maar. Ik breng niet altijd onheil.”
“Met mijn schoonouders dan?”
“Nee, ook met hen niet. Het is iets heel anders en het spijt me echt dat ik zo laat kom, maar ik zag nog licht branden, dus ik dacht dat het nog wel kon, maar er is echt geen ongeluk of iets dergelijks gebeurd.”
“Wat is er dan?” Janieta gilde de woorden bijna. De huisarts was nog nooit bij hen thuis geweest zonder dat ze erom gevraagd hadden. Er moest iets aan de hand zijn.

Pages: 1 2 3 4 5