Het glazen masker

Boek Leesfragment Interview Recensies

Leesfragment

Mieke keek naar haar patiënt zoals ze daar met haar baby in haar armen zat. De blik in Carla’s ogen stelde haar gerust. Deze vrouw zou het wel redden, ongeacht de omstandigheden die ertoe hadden geleid dat ze in eerste instantie zo’n drastisch besluit had genomen. Daar was ze blij om, hoewel ze met medelijden dacht aan de mensen die er nu nog van overtuigd waren dat ze samen met hun baby dit ziekenhuis zouden verlaten. Het zou niet meevallen hen de harde waarheid te vertellen.
“Het echtpaar in de gang…,” hielp ze Carla herinneren.
Carla schrok op. “O nee!” kreunde ze. “Arme Michelle. Ik wil haar geen verdriet doen, ze heeft al zoveel meegemaakt. Maar ik kan het niet. Ik kan mijn kind niet weggeven, zelfs niet aan haar.”
“Zal ik het ze vertellen?” stelde Mieke voor.
Carla knikte al, toen bedacht ze zich. “Nee, dat moet ik zelf doen, hoe verleidelijk het ook klinkt. Maar ooit zal ik ze toch onder ogen moeten komen, ik kan ze niet ontlopen.”
Mieke stond op. “Dan zal ik ze roepen.”
Michelle was in een ongemakkelijke houding tegen Ruben aan in slaap gedommeld, maar ze schoot meteen overeind zodra ze de deur van de verloskamer open hoorde gaan.
“Is de baby er?” vroeg ze gespannen.
“Jullie mogen naar binnen,” zei Mieke, daarmee een rechtstreeks antwoord ontwijkend. Ze keek hen niet aan, maar draaide zich weer om en liep terug de verloskamer in, iets wat Michelle niet ontging. Met een angstig bonkend hart stond ze langzaam op. De hand van Ruben kneep de hare haast fijn. Ook hij had gemerkt dat de verloskundige zich niet op haar gemak voelde, begreep ze. Hun ogen vonden elkaar in een angstige blik.
“Zou er iets mis zijn met de baby?” vroeg Michelle fluisterend
“Daar komen we maar op één manier achter,” zei Ruben schor. “Kom schat, we gaan naar binnen.” Zijn stem klonk zekerder dan hij zich voelde.
Michelle’s ogen vlogen onmiddellijk naar de verlostafel en ze bleef als verlamd in de deuropening staan. De situatie was haar in één klap duidelijk. Daar zat geen vrouw die haar kind af wilde staan, daar zat een moeder. De manier waarop ze de baby in haar armen hield en tegen zich aan drukte, was niet mis te verstaan.
“Michelle, Ruben, ik….,” begon Carla, zoekend naar woorden.
“Laat maar,” onderbrak Michelle haar ruw. “Je hoeft niets te zeggen. We krijgen hem niet, hè?”
“Het spijt me.”

Pages: 1 2 3 4