Geraakt

Leesfragment

Verhaalfragment:
Zachtjes klopte Leon op de deur. Ellen liep zachtjes naar de deur en deed open.
‘Hallo Ellen,’ begroette Leon haar en gaf haar een hand. ‘Vervelend dat jullie weer hier moeten zijn.’
Ellen was blij dat ze hem zag. ‘Dat is inderdaad vervelend. Ik hoop elke keer weer dat het beter zal gaan met Mirre en dat ze aansterkt, maar het wil niet erg lukken.’
‘Ik zie dat ze ligt te slapen. Toch wil ik even naar haar longen luisteren. Maak jij haar voorzichtig wakker?’ vroeg Leon aan Ellen.
‘Ja, natuurlijk doe ik dat.’
Ellen liep naar het bed van Mirre en streelde zachtjes over haar haren. ‘Mirre, word je wakker. Dokter Leon is hier en hij wil even naar je longen luisteren.’
Direct werd Mirre wakker en ging overeind zitten.
‘He schoonheid,’ lachte Leon naar Mirre. Verlegen lachte Mirre terug naar Leon. Meteen daarna sloeg ze haar ogen neer en staarde ze naar de vrolijk gekleurde sprei op haar bed.
‘Mirre, ik ga even naar je longen luisteren,’ kondigde Leon aan. Mirre liet alles gelaten over zich heenkomen.
Ellen stond verwachtingsvol naar Leon te kijken.
‘Luister Ellen. Het bloed van Mirre is goed, er zijn geen ontstekingen gevonden. Haar longen klinken ook goed, de luchtwegen zijn wat verkrampt door wat de benauwdheid geeft, maar verder kan ik niets vreemds vinden. Ik stel voor dat we Mirre hier vandaag nog twee keer zullen vernevelen met medicijnen en dat je ze dan, nadat alle controles vanavond gedaan zijn, lekker weer mee naar huis neemt. Dezelfde medicijnen kun je haar ook thuis geven en ik geef er de voorkeur aan dat Mirre lekker in haar eigen bedje kan slapen. Ik zie verder geen reden om haar vannacht ook te houden, zoals ze nu is kan dat thuis ook.’
Heel even zag Marlieke de ogen van Mirre oplichten. In tegenstelling tot die van Ellen. Ze zag meteen aan Ellens gezicht dat die niet blij was met het voorstel van Leon.
‘Maar Leon, ik heb al anderhalve week geen oog dichtgedaan door de benauwdheid van Mirre. De nachten zijn vreselijk. Ik zie er tegenop om weer een nacht af te zien met haar. Kan ze niet voor de zekerheid blijven?’
‘Kijk, op zich kan alles,’ zei Leon. ‘Maar om haar onnodig hier te houden terwijl het thuis op te lossen is, lijkt me niet zinvol. Bovendien ben je zo ervaren als het om de zorg van je dochter gaat dat ik denk dat ze in prima handen is bij jou.’
Ellen keek bedenkelijk.
‘Je mag altijd bellen als er iets is vannacht,’ zei Marlieke. ‘Dat is geen enkel probleem. Maar voor het zo ver is, doen we toch nog alle controles en als er dan alsnog bedenkingen zijn dan nemen we geen risico en laten we Mirre hier.’
Ellen knikte, maar Marlieke zag duidelijk aan haar gezicht dat het haar niet aanstond.
Leon nam afscheid van Ellen en Mirre en haastte zich naar zijn volgende patientje. Hij nam graag tijd voor zijn patiënten en hun ouders, maar deze keer moest het wat sneller. Vanavond was zijn vaste squash avond met zijn vriend en die wilde hij niet missen. Dat gaf hem de ontspanning die hij nodig had.
Marlieke liep met hem mee zodat ze meteen op de hoogte was van de afspraken die hij eventueel maakte met de ouders van anderen patiënten. Later zou ze terug gaan naar Ellen en Mirre.