Roman Holiday

Roman HolidayMarjan Van Marle
ISBN 978-90-8660-277-3
Prijs €
Aantal pagina’s
Verschijnt april 2015

Julia vertaalde ooit romans. Uit het Frans. Hoewel romans... Misschien dekt de term ‘romannetjes’ , maar dat klinkt zo badinerend, vindt ze zelf, de lading beter. Ze is ermee gestopt. Nu houdt ze zich vooral bezig met ‘leuke’ dingen: golf, tennis, wandelen met de hond, een kookclub, museumbezoek. Dat doet ze met haar vriendinnen. Ella, Kaatje, Maritt èn Claire. Claire is niet alleen jonger en mooier dan de anderen maar dankzij haar huwelijk met de oudere Herman Steigenberger ook veel rijker. Dat blijkt echter niet genoeg te zijn... Want zo verrukt als Julia op Frankrijk is, zo dol is Claire op Italië. Niet alleen op de mensen, het eten en het land maar vooral op haar Italian lover... Een geheim waarin ze Julia betrekt en die daardoor een steeds grotere rol speelt in het ‘smoezenboek’ van Claire. Te laat ontdekt Julia het verschrikkelijk drama dat zich inmiddels in haar leven heeft voltrokken... Een boek over liefde, verraad en een geraffineerd dubbelspel.

PROLOOG

"Mijn therapeut heet Harrie Pomerantz, hij is psychiater. Eén zeg maar van het klassieke type. Niet dat ik hem daar op heb uitgezocht maar gaandeweg bleek dat zo te zijn. Ik noem hem dan ook geen Harrie maar dr. Pomerantz. Ik heb hem benaderd toen mijn leven overhoop lag. Wat overigens vaker gebeurt bij mensen die een psychiater raadplegen. Zijn naam had ik eerder een aantal keren horen vallen. En hoewel mijn leven toen nog van een redelijk overzichtelijke eenvoud was, heb ik die in mijn oren geknoopt. Een vooruitziende blik? Wie zal het zeggen. Maar nu ik dit opschrijf betrap ik me erop dat ik het over een 'redelijk overzichtelijke eenvoud' heb. Was mijn bestaan destijds toch al wat gecompliceerder dan ik mezelf wilde toegeven...? Enfin, waar het om ging was dat wat als een blijspel begonnen was, in een drama was geëindigd. Zonder dat ik het in de gaten had gehad was ik de regie, ja ik houd van beeldspraak, kwijtgeraakt en had ik een rol toebedeeld gekregen die me niet paste. Volstrekt niet. Of het nu een bijrol was die ik vertolkte of de hoofdrol, dat maakte niet uit...

In ieder geval, kort na wat ik dan maar de ontknoping noem, ben ik bij hem te rade gegaan. Maar na een aantal sessies, het kunnen er twee, drie, vier zijn geweest had ik het gevoel dat hij niet naar me luisterde, niet echt tenminste maar alleen de tijd nauwlettend in de gaten hield. Zodat hij na precies drie kwartier - hij had altijd een klok voor zich staan - kon zeggen: dat was het dan Julia. Tot de volgende week. Het was een onaangename gedachte die ik dan ook probeerde te verdringen. Want ik wilde graag in de illusie blijven geloven dat hij oprecht in mij geïnteresseerd was... (En mocht dat niet zo zijn, zo goed kende ik mezelf inmiddels wel, dan zou ik toch blijven komen. Hij was voor mij ondanks alles toch zoiets als een laatste strohalm. Daarbij, het is misschien 'not done' om het zo te zeggen, moest er bij hem toch ook brood op de plank komen... Een psychiater moet per slot van rekening ook eten. Wat dat betreft, zo praktisch ingesteld ben ik wel, waren we tot elkaar veroordeeld.)

Van die dingen speelden door m'n hoofd als ik bij hem, nee, niet op de divan lag maar op de bank zat. Vervelende gedachten die me afleidden van waar het werkelijk om ging. Normaal gesproken nogal verbaal ingesteld, kon ik niet de juiste woorden vinden. Of nou ja, ik zei niet wat ik wilde zeggen. En hoewel dr. Pomerantz misschien niet werkelijk in mij geïnteresseerd was, had hij dat wel in de gaten. Ik moet toegeven dat ik daar toch enigszins van schrok. Hij had dan misschien niet altijd evenveel belangstelling gehad voor mijn zielenroerselen, hij bleek ineens wel gedachten te kunnen lezen. Na afloop van weer een sessie 'inzichtgevende therapie' waarvan ik steeds meer het gevoel kreeg er niets mee op te schieten, deed hij me een voorstel. Dat hij me een dergelijk voorstel zou doen had ik niet achter hem gezocht. Terwijl ik bij hem in de spreekkamer zat die uitzicht bood zat op een kleine stadstuin, zei hij: "Ik weet dat je het kan Julia." Terwijl ik mijn blik liet glijden van de ene muur waar een Isaac Israëls hing, een echte, naar de andere waar hij twee portretten, pentekeningen, van Freud had hangen, hoorde ik hem zeggen: "Probeer je verhaal op te schrijven. Maak er een roman van. Dat helpt bij het verwerkingsproces..." Om vervolgens opnieuw te zeggen: "Ik weet dat je het kunt Julia, je kunt het..."

1. Roman Holiday is je vijfde boek bij uitgeverij Ellessy. Wat kunnen we nog meer van je verwachten?
Als het aan mij ligt blijf ik doorgaan met schrijven. Langzaam maar zeker begint de volgende roman die ik als - voorlopige - titel CRISISVROUW heb gegeven in mijn hoofd steeds meer vorm te krijgen.

2. In je boeken komen veel artsen en therapeuten voor. Wat is de link die je met hen hebt?
In het grijze verleden werkte ik als redactrice bij Libelle en maakte grote interviews en artikelen over allerlei medische onderwerpen. Onderwerpen die in die jaren nogal spraakmakend waren. Zoals IVF, prenatale diagnostiek, plastische chirurgie. Later ben ik me ook meer in de psyche gaan verdiepen en heb ik samen met psychologe Willeke Bezemer twee boeken geschreven. 'Lijmen of breken - psychotherapie in praktijk' en 'Geluk bij een ongeluk - Vrouwen en hun overlevingsstrategieen'. Daarnaast word ik thuis ook nog met het nodige 'medische' geconfronteerd. Mijn man is thoraxchirurg, mijn schoonvader was cardioloog.

3. Je hoofdpersoon in Roman Holiday is gek op koken. Zelf schreef je een receptenboek met marinades. Hoe groot is de rol van koken in je leven?
Ik heb jarenlang de redactie gedaan van diverse kookbladen en dan spreekt het haast voor zich dat je je ook steeds meer met koken bezig gaat houden. En dat werkt weer door in mijn boeken. Overigens is Julia, de hoofdpersoon in Roman Holiday, niet echt een kookfanaat. Ze is lid van een kookclub, zoals meer vrouwen, maar dat is meer, zeg maar, voor de 'sociale contacten'.

4. Wat hoop je dat de lezers uit Roman Holiday kunnen halen?
Als ze er een paar genoeglijke uurtjes aan beleven en die boodschap ook nog eens uitdragen ben ik allang blij.

Recensie door Hebban

Roman Holiday van Marjan van Marle is het verhaal van Julia; getrouwd met Pierre en moeder van twee volwassen dochters. Nadat ze gestopt is met het vertalen van romans uit het Frans, houdt ze zich nu met haar vriendinnen Ella, Kaatje, Maritt en Claire voornamelijk bezig met golf, tennis, wandelen met de hond, een kookclub en museumbezoek.

Al aan het begin van het boek wordt duidelijk dat er iets dramatisch in het leven van Julia is gebeurd, waarvoor zij hulp zoekt bij haar psychiater Harry Pomerantz. Hij raadt haar aan haar trauma van zich af te schrijven. Het verhaal wordt dan ook verteld vanuit de visie van de ik-persoon Julia. Haar omschrijving van de gebeurtenissen is een lange aanloop naar de climax waarin eindelijk duidelijk wordt wat er precies gebeurd is. En hoewel de ontknoping verrassend is, heb je als lezer wel veel geduld en wat doorzettingsvermogen nodig om het verhaal te blijven volgen.

Julia beschrijft voornamelijk de vriendschappen die zij heeft met haar verschillende vriendinnen. Hoewel zij alle vijf in het golfteam spelen, doet Julia er met elke vriendin nog iets naast. Zo zit zij bijvoorbeeld met Ella in een kookclub, bezoekt ze met Maritt exposities en musea en onderneemt ze met Kaatje wandelingen met de hond. Met de jongere, mooiere Claire gaat ze voornamelijk uit lunchen en wordt ze door haar betrokken in de geheime affaire die Claire heeft met haar Italiaanse lover. Tegen wil en dank speelt Julia een steeds grotere rol in het zgn. smoezenboek van Claire.

Door de beschrijving van deze verschillende vriendschappen wordt een beeld geschetst van de onderlinge verhoudingen en krijg je inzicht in de persoon en het karakter van zowel Julia als haar vriendinnen. Vriendschappen die al gaande het verhaal steeds meer barstjes gaan vertonen en waarin sprake is van jaloezie en onderlinge strijd. Ook haar relatie met haar echtgenoot en met haar uit huis wonende dochters komen aan bod. En hoewel zij voortdurend verwijst naar het drama dat zich in haar leven heeft voltrokken, wordt er nooit concreet iets over gezegd. Het enige wat duidelijk is, is dat Claire hier een rol in heeft gespeeld. Zo kabbelt het verhaal jammer genoeg een beetje voort en mist het de nodige diepgang waar het gegeven van vrouwenvriendschappen zich wel voor leent.

Roman Holiday is alweer de achtste roman van Marjan van Marle. Zelf omschrijft zij haar boeken als “eigentijdse zedenschetsen” en “chicklits, maar dan voor oudere vrouwen”. En hoewel de omschrijving van Roman Holiday een boek over liefde, verraad en een geraffineerd dubbelspel belooft, komt dit helaas niet helemaal uit de verf. De ingrediënten zijn er wel, maar de uitwerking had net iets spannender gekund. Het resultaat is een aardige tussendoor-roman. Geen topper, maar ook niet slecht.

Geschreven door Helma Koot

Er is (nog) geen extra informatie beschikbaar.