Tessa Putman
ISBN 978-90-8660-263-6
Prijs €
Aantal pagina’s
Verschijnt oktober 2014
Laura van Waaijveld dacht haar verleden eindelijk achter zich te kunnen laten nadat haar moeder, met wie ze een moeilijke relatie had, was overleden. Maar dan gooit tante Hilde Laura’s leven overhoop door een voor een de geheimen uit haar jeugd te ontvouwen. Hoewel Laura het liever met rust laat, moet ze dit wel onder ogen zien. Het zet niet alleen haar overleden vader in een ander daglicht, maar ook haar huwelijk met Vincent en ze begint zelfs aan zichzelf te twijfelen… Bovendien hangt het ouderlijke huis, Parklaan 40, als een molensteen om haar nek. Is ze wel sterk genoeg om alle nieuwe informatie te kunnen verwerken?
Laura van Waaijveld draaide haar auto de oprit van haar ouderlijke huis op. Het zachte knerpen van het grind onder haar banden moest haar een vertrouwd gevoel geven, maar in plaats daarvan voelde ze de knoop in haar maag nog strakker worden. Ze legde de motor stil en tuurde door de voorruit naar het leegstaande huis een paar meter verderop. Ze zuchtte en maakte haar gordel los.
De vrijstaande woning had de kenmerkende stijl van de beginjaren van de vorige eeuw. De erkers aan beide kanten van de witte voorgevel zorgden voor de balans. De massief houten voordeur, omvat in een grote ronde boog, was het focuspunt in het geheel.
Laura kreeg het nare gevoel dat ze ernaartoe gezogen werd. Met tegenzin stapte ze uit. Het was haar idee geweest om de woning van haar ouders zo kort na het overlijden van haar moeder in de verkoop te zetten. Het huis had geen sentimentele waarde voor Laura, er lagen alleen jeugdherinneringen waar ze niet met veel vreugde aan terugdacht. Ze probeerde zich te herinneren wanneer ze hier precies voor het laatst was geweest, maar na de onverwachte dood van haar moeder leek ieder detail van Laura’s leven in een waas te zijn gehuld. De opmerking van haar tante Hilde kwam in haar op. ‘Gelukkig heb je de steun van Vincent, hij doet alles voor je.’
Ze beet op haar lip. Het was waar dat ze altijd op haar man kon rekenen. Hij zou ervoor zorgen dat het huis op Parklaan 40 te zijner tijd door een bevriende makelaar te koop werd gezet. Op dit moment vervloekte Laura haar eigen impulsiviteit. Door haar persoonlijke situatie had ze op haar werk om een time-out gevraagd. Uiteindelijk stemde ze toe met een sabbatsjaar; ze nam een jaar vrij van haar werk. Wat ze niet had ingecalculeerd was dat ze gek werd van het niets doen. Op een saaie doordeweekse middag had ze zelf contact gezocht met een makelaar. Maar nu stond ze hier en zag ze er als een berg tegenop. Zoals altijd had ze haar tante Hilde waar ze op kon rekenen. Geïrriteerd wierp ze een korte blik op haar horloge. Normaal was Hilde zo stipt in haar afspraken.
De mobiele telefoon in haar handtas maakte een hip geluidje. Bijna kon ze de excuses van Hilde al horen. Laura verwachtte dat Hilde zou zeggen dat ze de tijd uit het oog was verloren of dat er onverwacht iets tussen was gekomen. Alsof zij stond te juichen om haar ouderlijk huis op te ruimen.
Je schrijft onder het pseudoniem Tessa Putman. Wat is hier de reden van?
De schriftromans schreef ik onder dit pseudoniem en dat ben ik blijven doen. Ik wil graag de scheiding houden tussen het schrijven en mijn gezin en mijn werk. Toen ik nog korte verhalen op het internet zette, schreef ik vaak in de ik-vorm en de reacties waren altijd dat ze zo met mij meeleefden, terwijl ik het gewoon uit mijn duim gezogen had.
Parklaan 40 is je eerste roman. Hoe verschilt de publicatie ervan met de publicatie van korte verhalen die je eerder schreef?
Dit is veel grootser! Het is een proces van een jaar of vier, misschien wel vijf geweest. Parklaan 40 was niet de eerste titel, het verhaal zelf is een stuk of vier keer herschreven. Er zit veel van mij in, soms onbewust. Volgens mijn schoonzus is schrijven een vorm van therapie, een manier van verwerken. Ik denk dat ze daar gelijk in heeft.
Hoofdpersoon Laura heeft een jeugd vol geheimen. Is dit iets wat bij jou persoonlijk ook zo is?
Nee, ik heb geen jeugd vol geheimen. Ik kan niet meer achterhalen waarom ik nu aan dit verhaal begonnen ben, maar het idee van materieel gezien niets tekort te komen en toch liefdeloos op te groeien, bleef maar in mijn hoofd zitten. In België wordt Kerstmis nogal groots gevierd en ik stond – jaren geleden – in die periode in een winkel en zag een vrouw afrekenen die echt een kleine vrachtwagen nodig had om alles mee naar huis te nemen. Wat moet je goedmaken? vroeg ik mij toen af. Zoiets blijft in mijn hoofd zitten.
Ik vind het fijn om over relaties te schrijven; man-vrouw, moeder-dochter, ouders-kinderen. Mijn moeder is vorig jaar overleden (mijn vader in 2002) en na haar dood liet het besef dat ik nu zonder ouders was mij niet los. Gelukkig heb ik schatten van schoonouders, daar trek ik mij aan op.
De relatie met mijn moeder was moeilijk. Het was als een golfbeweging; na mijn vaders dood heb ik echt goed met haar kunnen praten, daarna trok ze zich terug in haar schelp en ging het moeizaam. Ik denk dat ze nooit helemaal heeft kunnen begrijpen waarom ik naar België ben verhuisd. Nu ik zelf moeder ben, is loslaten een term die ik letterlijk en figuurlijk begin te begrijpen.
Wat kunnen we qua schrijfwerk nog meer van je verwachten?
Ik ben nu bezig aan een tweede boek. Het wordt verteld vanuit de twee personages; de moeder en de dochter. Het is best confronterend voor mij, maar het werkt ook weer therapeutisch. Ik ben mijn echte schrijfstijl nog aan het zoeken. Graag zou ik wat luchtiger willen schrijven, maar tijdens het nalezen merk ik dat ik dat niet ben. Dan wordt er weer een heleboel geschrapt.
Ik zou nog graag een trilogie willen schrijven, wat toch een beetje bij een familieroman hoort.
Recensie door Hebban
Na het overlijden van haar moeder wacht Laura de taak om het huis leeg te halen en het te verkopen. Er komen echter herinneringen boven die ze liever ver weggestopt had gelaten. Ook Hilde, de tante van Laura, speelt daarin een rol. Zelfs Laura's huwelijk komt onder druk te staan door de ontdekkingen die ze doet.
Laura maakt in het boek een ontwikkeling door van een onzekere vrouw die altijd steunt op anderen naar iemand die best initiatief durft te nemen door op die trein te stappen en te gaan zoeken naar iemand uit het verleden van haar moeder. Het verhaal zakt nergens in en blijft spannend tot de laatste punt.
Tessa Putman beschrijft op een kleurrijke manier de herinneringen van Laura. Ze neemt de lezer mee naar het verleden en zet op een indringende manier de gevoelens op papier. Een sterk debuut van deze auteur.
Geschreven door José Vriens
Recensie door Hebban
Tessa Putman schreef in haar vrije tijd vaak al korte verhalen. Deze waren te vinden op verschillende websites. Op een gegeven moment werden deze verhalen alsmaar langer, wat uiteindelijk resulteerde in haar eerste roman Parklaan 40. Tessa woonde tot haar 22e in Nederland en verhuisde daarna naar België. Deze landen vormen dan ook een belangrijke rol in haar debuutroman.
Wanneer de moeder van Laura van Waaijveld overlijdt, denkt Laura haar verleden eindelijk te kunnen afsluiten. Niets blijkt minder waar. Nu haar vader en haar moeder in korte tijd na elkaar overleden zijn, houden de nabestaanden niet langer hun mond over geheimen uit het verleden. Haar tante Hilde, die meer een moeder voor haar was, kan niet langer de waarheid voor Laura verzwijgen en vertelt haar wat ze weet. Ook haar man Vincent heeft in het verleden erg veel voor zijn vrouw verzwegen, wat ervoor zorgt dat hun huwelijk onder grote druk komt te staan.
Dankzij de vlotte schrijfstijl leest Parklaan 40 gemakkelijk weg. Alleen jammer van de vele grammaticale fouten en verkeerd gebruikte uitdrukkingen als ‘ze is begraven onder haar werk’ of ‘hoofd in het zand steken’. Dit leidt erg af en irriteert zelfs af en toe.
Bovendien worden mooie, lekker lopende zinnen afgewisseld met minder goedlopende zinnen. Daardoor vormt het boek geen geheel wat ten koste gaat van de concentratie.
Het is een realistisch en herkenbaar verhaal, waarin je je vrij gemakkelijk kunt verplaatsen. Er gebeuren erg veel dingen in Laura’s leven en ineens worden alle geheimen onthuld. Soms wordt dit wel erg veel; probleem na probleem kondigt zich aan en dit blijft het gehele boek zo.
Intriges, geheimen en verschillende ontwikkelingen volgen elkaar dan ook razendsnel op in Parklaan 40. Vaak moet je even schakelen omdat de problemen zich opstapelen. Putman had er verstandig aan gedaan de lezer tegemoet te komen door een aantal van deze problemen te schrappen.
Het boek is niet moeilijk en daardoor ook vrij voorspelbaar. Daarbij wordt het hoofdpersonage Laura neergezet als een zwakke, afhankelijke vrouw die niet voor haar mening opkomt, waardoor je je niet met haar kunt identificeren. Aan het eind van het boek krijg je de indruk dat ze toch voor zichzelf opkomt, maar schijn bedriegt.
Al met al is Parklaan 40 een hapklaar, kort verhaal met genoeg drama en mysterie. Verwacht geen meesterwerk, maar wel een ontspannend boek voor een heerlijk relaxte middag.
Geschreven door Penny Engelvaart
Er is (nog) geen extra informatie beschikbaar.