Schaduwen & chocolademelk

Leesfragment

‘Jessica? Kan je misschien even aan Patrick gaan vragen of hij zin heeft om thee te komen drinken?’ vroeg Silvia Wagner haar dochter, zodra ze de deur naar de bijkeuken had horen opengaan.
De zestienjarige Jessica stopte ermee haar rijlaarzen uit te trekken en keek haar moeder even aan. ‘Is hij dan nog steeds buiten?’
‘Ja.’ Haar moeder haalde haar schouders op. ‘Hij heeft een beetje tijd nodig. Als hij geen zin heeft, zeg hem dan maar dat we om zes uur eten.’
‘Oké.’ Jessica zuchtte en liep weer naar buiten, naar het muurtje dat om de groentetuin stond. Daar waar ze Patrick al gezien had.
Hij stond tegen het muurtje aan met zijn rug naar haar toe, te staren naar iets heel ver weg. Dat had hij het laatste anderhalf uur die zij al thuis was gedaan. Eigenlijk vond ze het een beetje onbeleefd van hem dat hij nog niet binnen was geweest om haar familie te begroeten. Maar goed, zij was ook nog niet naar hem toe gegaan om hem te begroeten, ze had nog veel te doen gehad.
De vorige avond was haar verteld dat hij zou komen en dat zijn dertienjarige broer in het ziekenhuis lag. Er moesten nog veel dingen geregeld worden en zolang zou hij bij haar familie wonen.
Dat was niets nieuws. Haar ouders namen regelmatig kinderen in huis die, om wat voor redenen dan ook, niet meer thuis konden wonen. Daar was ze aan gewend.
‘Hoi.’ Jessica glimlachte toen ze hem aansprak. Hij stond nog steeds met zijn rug naar haar toe en op haar begroeting sprong hij bijna van zijn plaats, zo schrok hij ervan. Hij was duidelijk heel erg ver weg geweest met zijn gedachten. Waarschijnlijk maakte hij zich grote zorgen om zijn broer.
‘Sorry,’ verontschuldigde ze zich meteen. Eigenlijk had ze hem nog meer willen zeggen maar op het moment dat hij zich naar haar toe draaide, vergat ze helemaal wat het was. Zijn donkerbruine ogen keken recht in de hare en ze merkte dat haar hart sneller begon te slaan en ze het ineens erg warm kreeg. Dat was haar nog nooit eerder gebeurd.
‘Ik ben Jessica Wagner,’ zei ze toen toch zachtjes. Hopelijk zou hij niet merken dat ze bloosde. Ze zag nu ook meer dan alleen zijn ogen. Hij was zeker tien centimeter groter dan zij en zijn lange, bijna zwarte haar hing verward in zijn gezicht en over zijn schouders. Hij had een aantal littekens in zijn gezicht waar ze nogal van schrok. Toch viel haar op dat hij een knappe jongen was, als hij er maar niet zo onverzorgd en gehavend uit zou hebben gezien. Zijn te korte spijkerbroek was vaal en verbleekt en er zaten een aantal gaten in. Zijn jasje zag er niet veel beter uit en ook de mouwen waren te kort en het zat wat strak, hoewel hij eigenlijk veel te mager leek. De littekens lieten hem eruit zien als iemand die nogal gevaarlijk en stoer was. Dat hij zo van haar was geschrokken paste daar niet bij. En bloosde hij nu ook? Nee, vast niet.