De kleine postbode

Interview

Interview met auteur Christine Bruggink en illustrator Erik de Bruin naar aanleiding van hun prentenboek De kleine postbode

Kunnen jullie iets over je achtergrond vertellen als inleiding hoe jullie tot dit boekje zijn gekomen?

Het is vreemd hoe sommige dingen als vanzelf ontstaan. Vanaf het moment dat onze dochter geboren werd, veertien jaar geleden, zijn wij fanatieke voorlezers geworden. Christine las altijd al veel en maakte er bijna een hobby van om kleine Chiara zoveel mogelijk te laten genieten van de eerste prentenboekjes, maar ook van jeugdverhalen. Ze las zelfs voor in andere talen. Prentenboeken waren die eerste jaren favoriet. Een boekje als Monkie, waarin prachtige illustraties staan zonder tekst, bleek een bron voor de fantasie. En zo gingen we over van voorlezen naar verhalen verzinnen, gekke uitgebreide verhalen over onze eigen jeugd waar steeds meer werd bijbedacht, maar ook verhalen over bekende mensen, die we zo persoonlijk mogelijk maakten. Hoe Napoleon zich voelde op Elba toen hij verliefd werd op het diensmeisje, hoe arm Guiseppe Verdi was en geen geld had voor een zakje gepofte kastanjes en hoe Alexander de Grote zijn eerste paard kreeg van zijn vader die bang was voor paarden.

Zo is in die jaren ook De kleine postbode ontstaan, Christine gebruikte een klein borduurpatroontje als labeltje voor zelfgemaakte producten. Erik heeft de Hogeschool voor de Kunsten gedaan en altijd veel geschilderd. Hij produceerde de afbeelding van de kleine postbode voor het hekje zomaar op een middag, toen kwam deze tot leven en zo werd het idee voor het boekje geboren.

Werken jullie in alles samen? Dus ook in de andere activiteiten die jullie bedrijf, Varwig Design, doet? Hoe bevalt dat?

We werken inderdaad veel samen. We hebben afgelopen vijftien jaar voor Varwig Design een enorm aantal boekomslagen en binnenwerken ontworpen en gemaakt. Dat is iedere keer weer een uitdaging en wordt nooit saai. Overleg is daarbij erg belangrijk, we praten veel. Juist door dat praten ontstaan veel nieuwe ideeën. We kennen elkaar door en door en hebben meestal aan een half woord genoeg. Met andere woorden: samenwerken bevalt ons goed!

Waarom nu een boekje geschreven voor deze doelgroep?

We hebben eigenlijk geen idee! De tijden dat we de meeste doelgroepers over de vloer hadden, ligt alweer een aantal jaren achter ons. Toch kunnen we ons er nog goed in verplaatsen hoe de belevingswereld van een vierjarige er ongeveer uitziet. Verder weten we nog goed dat een boekje voor een ouder ook iets moet hebben. Als vader of moeder moet je ook iets te kijken hebben of iets om aan te refereren. We vonden het ook altijd grappig als er woordspelinkjes in zaten. Voor een kind zijn weer andere dingen belangrijk en terugkijkend kun je dat misschien ook wat beter beoordelen.

Wat was er eerder: de tekst of de tekeningen?

De schilderijtjes en de teksten ontstonden ongeveer gelijktijdig. De illustraties in het boekje zijn kleine schilderijen op canvas, 20 bij 20 centimeter. We wilden per se dat duidelijk de structuur van de ondergrond te zien bleef in het boekje. Daardoor blijft het ambachtelijke overeind, vinden we. Een galerie heeft al voorgesteld de schilderijtjes te exposeren.

Van wie is het initiatief voor dit boekje uitgegaan? Wie heeft wat verzonnen?

Het initiatief, tja dat is moeilijk te zeggen. Veel komt rechtstreeks uit onze eigen ervaringen. Een voorbeeld is het schilderij van Amsterdam, achter in het boekje. De dag moest ten einde zijn, het moest schemeren. Zover waren we al. Het is Nederland, Amsterdam, dus water moest een belangrijke plaats innemen en door Eriks nieuwe zeilmanie moest er natuurlijk een boot in. Ook in een van de andere illustraties vind je een zeilschip. Toen zagen we in het Peggy Guggenheim museum in Venetië een schilderij van de wereldberoemde kunstenaar Magritte, die een huis schilderde, waarin alles in de donkerste tonen werd gehouden, behalve de warme gloed van het licht uit de ramen en het lantaarntje. Huis, bomen en voorgrond zijn bijna niet van elkaar te onderscheiden. Dat schilderij werd de inspiratie voor ‘Amsterdam’. Veel plekken die in het boekje bezocht worden hebben een link naar ons eigen leven, of we zijn er geweest of we willen er nog naartoe. Dat is ook het leuke van schrijven en schilderen: als je daarmee bezig bent heb je het ook het gevoel dat je op die plek bent.

Kunnen we meer van zulke boekjes verwachten?

Zeker weten. Zoals we al zeiden: al pratend en fantaserend kom je tot de leukste verhalen, uit Chiara’s jeugd hebben we daar een archief van opgebouwd. Als Uitgeverij Ellessy ons de kans wil geven, dan gaan we lekker aan de slag om weer een mooi verhaal te verbeelden.

Wat zijn jullie toekomstplannen?

We zijn nu eenmaal creatieve mensen en dat zullen we wel altijd blijven. Het fijne daarvan is dat we ons zelf en elkaar daarbij nog steeds kunnen verrassen, bijvoorbeeld door dit boekje, waar we erg trots op zijn!